Ben dedim maddeyle işim olmaz diye!!!

03 Haziran 2011 Cuma, 09:30

Özlem BUĞDAY YAĞMUR/OLAY

Lakin, cadılarıma dinletemedim.


E çocuk tabii…
Ne bilsin.

Çeke çeke götürdüler okullarındaki fen dersi sunumuna.

Bütün veliler girdik laboratuara…

Çocuklar başladı fen bilgisi öğretmenlerinin nezaretinde bize “Madde” konusunda deney yaptırmaya.

Ve heyhat!!!



Onca veli arasında bir tek ben, yalnızca ben tüm deneylerden sıfır çektim!







***



Birinci deney: Görmeden, tat alma yöntemiyle maddeleri ayırt etme.

Gözlerimiz bir bantla kapatıldı sıkı sıkı.

Başladık çocuklarımızın içirdiği sütlerin neli olduğunu bulmaya…



Kakaoluyu içince çilekli demişim.



Çilekliye vanilyalı diye tutturmuşum.



Bir tek muzlu sütü doğru bilip sınıf sonuncusu olunca, ilk deneyde yüzler düştü haliyle!

İkinci deneyde de gözler kapalı…

İçleri değişik “Maddelerle” doldurulmuş küçük kutuları şıngır şıngır saylayıp içindekinin ne olabileceğini tahmin etmeye çalışıyorsun.



Raptiyeyi pirinç zannedinceye kadar bir nebzecik idare etsem de, bu onulmaz hatayla birlikte o deneyden de sıfır çektim!

Sonra geçtik ampul yakabilme deneyine…



Millet onu ona, onu buna değdirdiği gibi şakkadanak yanıyor ampul.



Ben ne yapsam nafile!



Sanki sekiz buçuk senenin rövanşını alıyor meret.



Herkesler ışıl ışıl Edison kesilmiş.



Bizimkinde zırnık kadar ışık yok!

Tam duruma ideolojik bir izah getirmeye hazırlanırken, kızlar öğretmenlerinin vaziyeti görmediğine emin olduğu gibi, başka bir deney masasına doğru çekiyorlar beni.



Bu kez mıknatısla metalleri çekeceğiz.

Çiviyi, atacı, onu, bunu, ne varsa çekiyor elimdeki mıknatıs.

Lakin metal paraya gelince, milim kıpırdama yok.

Mıknatısı öyle yaklaştırıyorum olmuyor.

Böyle deniyorum olmuyor.

Ne yaparsam yapayım paranın bana (Doğru) gelmeye niyeti yok.

Bu kez kuyruğu dik tutmaya kararlıyım.

En kötü ihtimalle,

“Yaaaaa işte… Hayat da böyle bir şey!”

Diye edebiyat yapar kurtarırım durumu.

Ki, o da ne!

Cadılarımın öğretmeni usulca yanıma gelip,

“Ne yaparsanız yapın, alaşımı mıknatısla çekmeniz olanaksız” Deyiveriyor kibarca.



“Hay Allah! E, n’aapalım. Canı sağ olsun…”

Türünden bir şeyler geveleyip, fen bilgimizin soru-yanıt usulünce test edileceği “Dünyanın katmanları” bölümüne geçiyorum.

Ve öldürücü geliyor:



“Deniz sakindi. Dalgalar yavaşça kıyıya vuruyordu. Ayşe ayakkabılarını çıkarttı ve bileklerine kadar suya girdi.



Sizce Ayşe nerededir?”



Bir kerecik olsun doğru yanıtı bulabilmiş olmanın gururuyla yüksek sesle söylüyorum:
“TATİLDEDİR…”

Her iki cadım aynı anda “An-neeee !!!”

Diye basıyor feryadı.

Ardından da beş karış geliyor doğru yanıt:



“Ayşe şimdi su kürededir!”



“……..???”







***

Ve durumu kurtarmaya yönelik sonuç:

Yıllar yılı söyledim,

“Benim maddeyle işim olmaz!”

Diye…



Nitekim, gönül insanı oluşum laboratuar ortamında bile ispatlandı!!!

Yoktur bunun ötesi…