Bir damla gözyaşı

19 Temmuz 2014 Cumartesi, 09:14

Gültekin AVCI/BUGÜN

Anne Marie Frank bir Yahudi çocuğuydu.

16 yaşındayken bir Nazi toplama kampında can verdi.

Ne dokunaklı satırlardı onlar…

Artık Anne yok, gözlerine ölüm konan Filistinli çocuklar var.

Dün “Anne Frank’ın hatıra defteri”yle dünyaya ıstırabın rengini tarif edenler, bugün aynı cinnet tonuyla Filistinli küçük bedenlere ölüm yağdırıyorlar.

Küçük dünyalara kıyarak, Anne Frank’ı kendileri öldürüyorlar yıllar sonra.

“Schindler’in Listesi”ni çoktan ateşe verdi İsrail.Çünkü Ortadoğu’nun postmodern Nazi yönetimi artık onlar.

Bir zamanlar mağduru olduğu Holokost’u Filistinli masum halka kader biçtiler.

Bakın semalara kanat çırpan küçük Filistinli bedenlere.

Sönmüş gözlerinde sessiz hıçkırıklar var.

Kanla boyalı minik eller, oyuncaklar yerine ölümü tutmanın, anne yerine vahşeti kucaklamanın ıstırabıyla bükülmüş.

Gazze, insanlığın murdar hayvanlar gibi karaya vurduğu gözyaşı beldesi.

Yıllardır akıttıkları gözyaşlarıyla kuruyan göz pınarlarından kan süzülüyor artık.

Şeytanın öbür yüzü

İnsanlık ölünce gözyaşları da tükeniyor.

Ama akıtacak kanın sonu yok.

Sözler yerine gözlerin çaresizce acıları izlemesi kalıyor geriye.

Gözler de çaresiz ve fersiz zira insanların gözleri değil bunlar.Gözlüklerin arkasında hayret edip ibret alabilen gözler kalmamış.

Gözlüklerin arkasında göz yok, göz yerine kan var.

İki canavar ışıltı var camların gerisinde.

Sildikçe kan bulaşıyor camlara ve çocuklara.

Cinnetin, terörün ve şeametin adı bu: İsrail.

Şeytanın öbür yüzü.

Masum çocukluk yıllarının üstüne kara ve kanlı geceler giydirmeye devam ediyor.

Yumuk yumuk minicik ellerde kan var.

Ölümlerin büyüttüğü, acıların ihtiyarlattığı bahtsız çocuklar onlar…

O minik elleri, insanların canavarca homurtular çıkardığı kâbuslar değil gerçekler parçalıyor.

Uyanınca, kanal değiştirince veya kulak tıkayınca geçecek kâbuslar değil bunlar.

Gözünü açtığında seni bekler küçük bedenlerin oyuncak yerine ölüm tutan elleri.

Cesaret edip düşünün hadi!

Oyuncak ve sevgi uman yumuk parmakları, ölümün soğuk pençeleriyle nasıl soldurabiliyorlar?

Düşen bombalara acı dolu Gazze’nin her köşesinde “minik kalpleri ara” emri vermiş bu Gorgonlar.

Küçücük ellere vahşetin kınasını çalmak, ufacık yüreklere canavarca ölümü tattırmak için.

Bülbülü yine öldürüyorlar şakıyıp huzur ve saadet dağıtmasın diye.

Çocuk yürekler bilemediler umarsızca oynamanın hazzını ve sevginin avutucu endamını.

Ama karanlığın ve cinnetin türlü tonlarını, nice yürekler parçalayıcı formlarını tattılar pamuk bedenleriyle.

Bizler çoktan ölmüşüz küçüğüm!

Ne için seveceğini, ne için öleceğini, neden sevinç çığlıkları atıp neden ağlayacağını bilemeden göçüp gidiyorlar evlerinden, sokaklarından.

Yarı açık gözkapaklarında ana ve babalarına solgun ve üzgün bakışlar bırakarak.

“Çok acıdı babacım” der gibidir cansız bedenleri.Minicik yavrusunun kanlı bedenine sarılıp da onu bir türlü bırakamayan babanın kopardığı her feryat, insanlığın üstüne düşen atom bombaları.

Gözyaşı döken insanlar varsa hâlâ umut var demektir.

Ağlıyorsun!

Demek ki hâlâ yaşıyorsun!

Bilmez miyim küçük çocuk!

Ezilenlerin çığlığı, zulmün naralarından her dem daha yakıcıdır.

Sen ölmeden belki de yıllar önce bizler çoktan ölmüşüz küçüğüm!

Yaşayıp hissettiğini zanneden hayaletleriz biz.

Biliyorum…

Bir gün kalbi buruk bir tek çocuğun bir damla gözyaşı iki cihana bedel olacak.

Nice milleti yerle bir edecek.

Onca devleti tarihe gömecek.

Kâinatın rakkasını tarumar edecek.

Sadece küçük gözlerden süzülen bir damla gözyaşı.

Ve korkuyla titreyen ama avutacak kalpler bulamayan o saf ve yumuk eller, koca kâinatı başına geçirecek canlı geçinen gölgelerin.

Gözü yaşaran çocuğu görünce “Aman küçük, ağlama” diye yalvaracaklar!

Küçük için değil, yine kendi menfur emelleri için.

Ağlayacaklar belki, küçük için değil kendileri için.

Çocuğun göz pınarlarından süzülen bir damla gözyaşı yere düşmesin diye çırpınacaklar.

O tek damla gözyaşı iki cihanınıza atom bombası gibi düşecek.

Ne hayat kalacak ne memat!