|
Tayyip Erdoğan’ın vizyon toplantısına katılan bazı gazetecilerin, onun, çoğulculuktan, özgürlükten söz etmesini öven yazılarını hayretle karşıladım. Meselâ Oral Çalışlar, “Tayyip Bey hitabetiyle, arkasındaki örgüt desteğiyle, önüne koyduğu özgürlükçü siyasi hedeflerle açık ara önde” diyor. Hitabetine ya da örgüt desteğine söyleyecek bir lafım yok. Ama ya özgürlük? Sanki bunu yazan gazeteci, Türkiye’de yaşamıyor. Çoğulculuktan bahseden Erdoğan’ın giderek otoriterleşen tek adam tavrını görmüyor. Cadı avına dönen uygulamaların farkında değil. Muhalif kalemlerin susturulduğunu, gazetecilerin işlerini kaybettiklerini, medyanın “Alo Fatih”lerle yönlendirildiğini hiç işitmemiş. Torba yasalarla getirilen keyfi düzenlemelerden ya da tatbik edilmeyen mahkeme kararlarından habersiz.
Milli iradenin yanlış bir yorumunu yapıp, tek adam uygulamalarını meşrulaştırmaya çalışan bir siyasetçi, çoğulculuğu savunurken nasıl samimi olabilir? Üstelik ciddi yolsuzluk isnatlarından henüz aklanmamışken, bir aday nasıl övgüye lâyık görülür? Bazı sanatçıların vizyon toplantısına katılması bu yüzden eleştirildi. Zira ortada masum bir yarış yok. Köşeye sıkıştığını hisseden bir politikacı, halkın sevdiği isimlerin desteğini aldığı izlenimini yaratmak suretiyle, itibarını tamir etmeye çalışıyor.
Dink cinayeti ve Şener’in yanılgısı
Nedim Şener, Hrant Dink cinayetini aydınlatan gazeteci sıfatını kendisine yakıştırıyor ama aksine, özellikle ilk kitabı olan “İstihbarat Yalanları”nda hedef şaşırttı. Cinayetin sorumlularını belirlemekten ziyade, Emniyet içindeki kavganın tarafı oldu. “Her Taşın Altında The Cemaat mi Var” kitabımda, onun bu tavrını sergilediğim için bana da düşman kesildi. Nezaket sınırlarını aşan öfkeli çıkışları, bu eziklikten kaynaklanıyor.
Dün Oda TV davasındaki pozisyonumu anlattım. Bugün ise Şener’in yanılgılarından söz edeceğim…
Şener “İstihbarat Yalanları” kitabını, Hanefi Avcı’dan duyduklarıyla yazdı. Bu yüzden, olaylara onun gözüyle baktı. Emniyet içindeki rekabete kurban gitti. Teşhisleri haklı çıkmadı. Kitabında, Ali Fuat Yılmazer’i hedef almıştı. Bütün sorumluluğu ona yüklüyor, Dink’in öldürüldüğü tarihte İstanbul İstihbarat Şubesi’nin başında bulunan Ahmet İlhan Güler’in ise bir tertibe kurban gittiğini belirtiyordu.
Peki sonra olaylar nasıl gelişti? İşi savsaklayan kişinin İstanbul İstihbarat Şube Müdürü Ahmet İlhan Güler olduğu ortaya çıktı. Güler, Trabzon’dan gelen 17 Şubat 2006 tarihli ihbar yazısı üzerine, Osman Hayal’i (Yasin Hayal’in amcası) izlemeye aldıklarını söylemişti; ama raporun, cinayetten sonra sahte olarak, geçmiş tarihle tanzim edildiği anlaşıldı. İstanbul İstihbarat Şube Müdürlüğü, Osman Hayal’in telefonlarıyla ilgili de bir çalışma yapmamıştı. Fakat bu çalışmanın gerçekleştiğine dair bazı bilgisayar çıktılarını müfettişlere verdiler. Oysa Hayal’in telefonları İstanbul İstihbarat tarafından izlenseydi, bunun, İstihbarat Dairesi Başkanlığı’nın Log kayıtlarında görülmesi gerekirdi. Log kayıtlarında böyle bir bilgi yoktu. Zaten Güler, İl Koruma Komisyonu’na Hrant Dink’in tehdit altında olduğu malûmatını da vermemişti.
Mülkiye Başmüfettişleri, Hrant Dink’e karşı ses getirecek bir eylem düzenleneceğine dair ihbarın Ankara’ya geldiği tarihte (17 Şubat 2006), Ali Fuat Yılmazer’in görev gereği İstihbarat Daire Başkanı Sabri Uzun’la birlikte İran’da olduğunu tespit etmiş, dolayısıyla bu iki kişiye isnat edilecek kusur bulunmadığını raporlarında belirtmişti. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi de, aynı istikamette karar verdi.
Nedim Şener ise kitabında, “Maksat Güler’in ayağını kaydırarak Yılmazer’in İstanbul İstihbarat Şube Müdürü olmasını sağlamaktı. Zira Yılmazer, Cemaat’in Emniyet’teki imamı” diyordu. Yani, Nedim Şener’e göre, mesuliyet Ahmet İlhan Güler’in üzerine yıkılmış, onun ayağı kaydırılarak, esas sorumlu olan kişi, Cemaat’in adamı Ali Fuat Yılmazer, İstanbul İstihbarat Şubesi’nin başına getirilmişti. Ahmet İlhan Güler’in, Hanefi Avcı’nın sağ kolu olduğunu hatırlatmakta yarar var.
Gelişmeler, Nedim Şener’in tespitlerinin gerçeği yansıtmadığını, onun Emniyet içi bir çekişmenin gönüllü kurbanı olduğunu ortaya koydu. Bu kadar öfkelenip, haksız sataşmalarda bulunacağına, hatalı tespitlerinden dolayı okurlarından özür dilese daha doğru bir iş yapmış olur.
“Saat kaç?”
Ankara’nın ünlü bir restoranında Zafer Çağlayan’a “Saat kaç” diye soran Hasan isimli bir hastane müdürü işten atılmış. Twitter’da bu mesele çokça tartışıldı. Yavuz Selim isimli bir kullanıcı, “Ben orada olsaydım, Başbakan Gazze’ye saat kaçta gidecek diye sorardım” diyor. Öyle ya 2013 yılının Nisan ayından beri, Erdoğan Gazze’ye gidecek!
*“Nisan ayında Gazze’ye gideceğim.”
*“Tarih kesinleşti. Mayıs sonu gibi Gazze’ye gideceğim.”
*“Haziranda Gazze’deyim.”
*“Er ya da geç Gazze’ye gideceğim.
Ben diyorum ki, saati bırakınız, günü belli olsun yeter!!! Ama bir yandan Mısır’la, bir yandan İsrail ile kavgalıyken, Gazze’de acı çekenlere sahip çıkmak mümkün mü?
Ekmek
Dişe dokunur bir kusur bulamayınca Ekmeleddin İhsanoğlu’nun ismine takıldılar; “Ekmek” sloganına laf ettiler ama cumhurbaşkanı adayı, nazik ve sağduyulu üslûbuyla her geçen gün biraz daha kendisini kitlelere sevdirmeyi başardı. Rakiplerinin kampanyasına bin lira bağış yapması güzel bir jestti. Selahattin Demirtaş’ın bunu espriyle karşılaması da, gerginlikten bezen Türk insanına ferahlık ve umut verdi. Demirtaş’ı da yürüttüğü centilmence kampanyadan dolayı tebrik ediyorum.
Twitter üzerinden gelen bu fotoğraf ne kadar anlamlı! Tabii, fotoğrafı tamamlayan soruyu da ihmal etmemeliyiz: “Ekmeğini paylaşan bir cumhurbaşkanı mı istersiniz yoksa o ekmeği sahiplenip, kimseye pay vermeyeni mi?”
Latifeye latifeyle karşılık…
|
