Aylin Kotil'in nafile yürüyüşü!

31 Temmuz 2013 Çarşamba, 08:41

Orhan Birgit /YURT

Toplumumuzda kendi kaderi ile bire bir ilgili sorunlar karşısında yeterince duyarlı olmadığını gösteren en somut örneklerden birisi yurttaş Aylin Kotil'in İstanbul-Ankara arasında bu temmuz güneşinin altında ki yürüyüşüdür.

Okurlarıma önce Aylin Kotil'in kim olduğunu kısaca anlatmalıyım.

Aylin Kotil'in babası Aytekin Kotil, 12 Eylül öncesinin Cumhuriyet Halk Partisi'nde, İstanbul gibi bir kentin önce CHP İl Başkanlığını, aklının ve bileğinin hakkı ile alan Çayeli doğumlu bir avukattır. Üyesi olduğu partinin örgüt yoklaması sonunda belediye başkanlığına aday olmuş, Adalet Partisi ve MHP'li rakiplerini sandıkta yenerek, bu büyük kentin 29. belediye başkanı seçilmiştir.

Başarılı başkanlığı, Kotil'i İstanbul milletvekilliğine ve TBMM Başkanvekilliği'ne taşımıştır. Genç sayılacak bir yaşta yitirdiğimiz Kotil'in genlerindeki ülke sorunlarına duyarlığının kızı Aylin'e bir kalıtım mirası olarak geçtiğini öğrenmek için, içinde bulunduğumuz zaman dilimini beklememiz gerektiği, bugünkü “Düzyazı”nın da konusu olan bu 450 kilometrelik anlamlı yürüyüşüdür.

Medyada yeterince yankı bulması için, magazinel olmak gerekiyorsa, Aylin Kotil'in sıcak güneş altında dağ tepe demeden İstanbul-Ankara arasını adımlaması yeterli değil miydi? Ayaklarının 2 numara büyümesine neden olan yürüyüş, kişisel bir sorunun anlatılması için göze alınmadı.

O açıdan tuzu kuru olduğuna inandığım Aylin, seçim barajının demokratik yarışta, tüm politik görüşlerin temsili açısından hatırı sayılır bir engel olduğunu anlatmaya çalışıyor.

Yazsa ya da bildiri yayınlasa, “Varakı mihri vefayı kim okur, kim dinler” hesabı içinde yitirilecek olan bu inanç için yollara düşüyor ve TBMM'nin kapısında ipi bir anlamda göğüslemiş oluyor.

Az önce de değindiğim gibi, beklenirdi ki; Aylin'i medyanın yanı sıra sayıları öyle yüzleri değil; binleri hatta on binleri bulan seçmen karşılayarak kucaklamalıydı.

Yönetimde istikrar uğruna savunulan tek parti iktidarlarının; temsilde ne kadar adaletsiz olduğunu on bir yıldır yaşamımızın her aşamasına yansıtarak, ülkenin başına bir Tek Adam diktatörlüğü oluşturduğu bir kez daha ilan edilmeliydi.

TBMM kapısında sıralanmış parti temsilcileri, parlamenterler, Aylin'in başına defne dallarından yapılmış bir çelenk koyarak, barajları yıkmak için beklenilen güce sahip olduklarını söylemeliydiler.

Oysa ne yazıktır ki sadece kendisine demokrat Erdoğan, değişim vaatleri ile geldiği iktidarda kalıcı olmak için barajı indirmeye bile yanaşmıyor.

Sözde “Kürt kardeşlerinin de sorunlarını çözmek isteyen politikacı olduğunu” söylüyor. Ama onların partileşmesini, o partilerin merdivenlerinden çıkarak parlamentoda seslerini duyurmaları, gerekiyorsa iktidar yarışına katılmalarını istemiyor.

Temsilcilerinin baraja takılmamasını isteyen Kürt seçmelere “Oyunu bizim sepetimize at. Gerisini merak etme” diyor.

Bu nedenle de “Barajı kaldıracak mısın?” diye soranlara, AKP iktidara geldiği zaman, barajın mevcut olduğu bahanesinin arkasına saklanmak istiyor.

Öylelikle 12 Eylülcülerin bir marifetini kalkan yaparak, demokrasiyi yalnız kendisini iktidara götürecek merdiven olarak gören liderlerin, yani Benito Mussolinilerin, Adolf Hitlerlerin, Agusto Pinochetlerin bugünkü temsilcileri olmayı arzuladığının mesajını veriyor.

Gezi Direnişinin somut bir örneği olan Aylin Kotil'i, rahmetli babası ile uzun yıllar yol arkadaşlığı yapmış birisi olarak alkışlamak benim için onurlu bir görevdir.

Tayyip Bey. Tayyip Bey.

Hani iktidara değişim taahhütleri ile gelmiştiniz?

Hani demokrasiye giden tüm yolları temizleyecektiniz?

Azgın dalgalar arasında teknesi alabora olma tehlikesi geçiren Karadenizli balıkçının, Allah'a kıyıya selametle çıkarsa kurban keseceğini söylediğini, o kurban edilecek Koç'un kıyıya yaklaşırken hamsi olarak değiştirildiğini, sonra da “Aldattum Yarabbim” dendiğini söyleyen Rizeli yurttaşın öyküsünü elbette en iyi bilenlerdensiniz.

Öyle olduğu için mi, hem Allah'ı hem de halkı aldatmakta sakınca görmüyorsunuz?