Aygün’ün alıkonulması

16 Ağustos 2012 Perşembe, 07:19

Hüsnü Öndül/Evrensel

Devlet güçleri milletvekillerine biber gazı sıktığında, copladığında kafa-göz-bacak kırdığında ve genel olarak güç kullandığında ya da hareketlerini kısıtladığında haklı olarak karşı çıkıyoruz.
Hak ihlaline maruz kaldıkları için ve bir de saygıdan değil mi?
Halka saygıdan.
Seçim sistemlerinin antidemokratik oluşunu da unutmuyoruz ama ne olursa olsun halkın oyları var milletvekilinde. O nedenle halk iradesine saygı gereği dokunulmazlık tanıyoruz vicdanlarda onlara.Yasaların tanıdığı dokunulmazlıklar ayrıdır…
Peki alternatif iktidar odakları aynı hareketi yaptığında tavrımız ne olmalı? Ya da kendisini zaman zaman insancıl hukukla bağlı saydığını deklere eden silahlı bir askeri-siyasi hareket alıkoyma-rehin alma ya da kaçırma eylemlerine başvurduğunda “savaşta olur böyle şeyler” mi demeliyiz?
Benim kanım yukarıda yer alan devlet güçlerinin güç kullanması/alternatif iktidar odaklarının güç kullanmalarında bu eylemleri hukuk dışı ve kabul edilemez olarak nitelemek lazım. Kınamak? Elbette…
Devlet mahkemeleri aracılığı ile halk iradesini hapishanelerde rehin tutuyor, ‘yargı kararıdır’ deniyor buna. PKK de militanlara atfen yazıyorum, “parti kararı ile” milletvekilini kendi ifadeleri ile “alıkoyuyor.” Parti kararı ile özgürlükten yoksun bırakmak, rehin almak, savaşta taraf olmayanları ya da her hangi bir şekilde savaş dışı kalmış insanlara ve genel olarak insanlara işkence ve onur kırıcı muamelede bulunmak ve keyfi öldürmek(kafanıza sıkarız gibi tehditler de dahil) İnsancıl Hukukun en önemli belgeleri olan Cenevre Sözleşmelerinin ortak 3. maddesine aykırıdır.
Hüseyin Aygün milletvekilidir ve seçim sisteminin insan hakları hukukuna aykırılıkları falan başka bir tartışmanın konusudur, Dersim halkının oylarıyla seçilmiş bir milletvekilidir.
Üstelik demokratik standartları yükseltilmesi bakımından da görmezden gelinemeyecek olumlu çalışmaları olan bir milletvekilidir. Bir insan hakları savunucusudur. Düşüncesinden ve çalışmalarının pozitif olup olmamasından bağımsız olarak ilkece alıkoyma karar ve uygulamalarına karşı çıkmak lazım.
Sandığa silah çekmek kabul edilemez.
Halka silah çekmek anlamına gelir.
Halk sadece bir silahlı siyasi harekete oy ve destek verenlerden ibaret değil. Düşünce ve inançlarından bağımsız olarak her cinsiyetten, milliyet ve dinden sivil insanlardan söz ediyoruz.
Bir süredir 90’lı yıllar söylemlerini ve eylemlerini bir trend olarak gözlemlemek mümkündü. Devlet cenahı açısından. Ve karşılıklı olarak şiddetin tırmandırılması da gözleniyordu. Müzakere dili ve süreçleri, mekanizmaları yerine, tankın-topun dili, kelimeleri ve cümleleri gündemdeydi. Şemdinli’de ne olduğu pek çok olay gibi -Uludere katliamı gibi- açıklanmıyordu. Medya ve yazarlar suçlanıyordu, siyasi iktidar tarafından. Başbakan tarafından basın mensuplarının değerlendirmelerine yönelik sert ve kabul edilemez açıklamalar otoriter/totaliter devlet tutumlarını ifade ediyordu.
Şiddet dilinin yoğunlaştığı dönemin bir parçasıydı Aygün’ün kaçırılması.
Pek çok siyasal anlam da yüklenebilir.
İkili iktidar yaratmak gibi…Kendi egemenlik alanlarında kendileri tarafından yaratılmış hukukun uygulanması gibi…Fakat bütün bunlar şu gerçeği değiştirmiyor: Siyasal amacı ne olursa olsun politik örgütlerin eylem ve işlemleri herkesi ilgilendiriyor. O nedenle bizim bütün sorunların barışçıl çözümü bunun için de her sorunun konuşulması, görüşülmesi ve demokratik ve barışçıl yollarla sorunların çözülmesi gibi genel bir düsturumuz varsa da bunun dışında yol seçmiş olanların uyması gereken uluslararası toplumun kabul ve ilan ettiği kural ve ilkeler var. İnsancıl hukuk bunun için var ve binlerce yıl süren savaşlar sonunda savaş yasa ve geleneklerinin gerektirdiklerini herkes kabul etmiş durumda. Silahlı politik hareketler için de geçerli bu yasa ve geleneklere uymak…
Uyanlara savaşçı, uymayanlara da terör eylemcisi deniyor.
İkisi arasındaki fark Cudi kadar büyüktür…