Allah rızası için şu kadına bir koltuk..

09 Nisan 2011 Cumartesi, 07:28

Selahattin Duman/vatan

Bir erkek olarak söylüyorum..
Erkek egemen toplumun siyasi partilerinden kadınlara hayır yoktur..
Madem toplum kadın ile erkeği bu kadar keskin çizgilerle ayırıyor, sen de ona göre davran..

Koltuk dilenciliği yapma..
Ayır yolunu, kendi partini kur..
Başlarına belâ ol..

Çok şükür sosyal körlerden biri değilim o sayede fotoğrafın bütününü görebiliyorum..

Erkeklerin şekillendirdiği bir dünyanın kadınları, erkekçe siyasi fantezilerin mekânı olan parlamentodaki koltukların yarısını erkeklerden istiyor..

Gerekçesi ne?

“Biz kadınız.. Bizim de orada olma hakkımız var..”

Talep doğru ve haklı olabilir..

Ancaaak! Yukarıdaki cümlenin kuyruğuna “şart kipi” ile düğüm atıyorsak bu demektir ki “Ancaaak!” çekme hakkımız da var..

Seçimden önce herhangi bir siyasi parti örgütüne girip çalışmamışsın.. Emek vermemişsin..
Ter dökmemişsin.. Ahali ile yüz yüze gelmemişsin..

Seçime beş kala ortaya çıkıp koltuk istiyorsun..


***


Bunun adı “Bayramdan sonra nağra.. Hoş geldin Bayram Ağa..” siyasetidir..

Beş yıl boyunca bu günü bekleyen, beş yıl boyunca partisinin liderinin peşinde gezinip yağ çeken, o koltuk hatırına yüzlerce insanın zırva sapan sohbetine katlanan, elini sıkan, yüzünü öpen, saçma sapan konuşmalarını dinleyen erkeğin tepesi atmaz mı?

Atar.. Çünkü orta yerde demokratik bir terazi yok..

“Ön seçim” denen kurum işlese, örgüt son anda ortaya çıkanı “Aklın daha önce neredeydi?” deyip silkeler atar..

Oysa iş genel başkanın iradesine bağlı.. Hüküm iki dudak arasında..

Ya bu “Kadınlara kota istiyoruz..” rüzgârı lideri de etkilerse? Lider durduk yerde kadınlara listede yer açarsa.. Onca emek veren yiğitlerin hizmeti, yağcılığı, koşuşturmaları boşa gitmez mi?

BU EL AÇMADIR..

Temsili fotoğrafın içeriği budur..

“Kadınlara kota verilsin” diye dillendirilen siyaset yangınına kibriti de TÜSİAD çakmıştır..

Ümit Boyner ablamız alınmasın ama o fotoğrafın gerçeğini de gazetelerde gördük..

Kocası o yıl iki milyar dolarlık özelleştirme ihalesine katılan kadın, gündelikçi kadın adına konuşuyor..

Tarihi yağmalayıp alışveriş merkezine çeviren milyarder babanın gelini, kendisi başka kocası başka ilçede öğretmenlik yapan kadın öğretmen namına poz veriyor..

Hayatında mahalle baskısı neyim görmemiş bir başka milyarder hanımefendi; dostunun öfkesine kurban gidip çalıştığı pavyonun locasından müşterinin üzerine atılan konsomatris-dansöz Lokum Leman Hanım adına koltuk istiyor..

Aralarına birkaç kadın derneğinin başkanını da “şekil olsun” diye almışlar..

Lafları güzel, kendileri şık mı şık, talepleri gönül ferahlatıcı.. Lakin içi boş.. Özü kof.. Adına “demokrasi” dediğimiz, tadını hiç bilmediğimiz nesneye de bir katkısı yok..

Yakışıksız da.. Resmen siyasal sinyalcilik.. (El açma hali..)

Olayın içinde üç, bilemedin dört parti liderinin iradesi ile oluşan parlamentoya tepki yok.. Bu nasıl demokratik sistemdir, diye sorgulama yok..

Tem tersine “üç kişilik iradeye” teslimiyet ve kabullenme var..

Bu demokratik zilleti kabul edip, bir milletvekilliği koltuğu için her şeye katlanan erkek çoğunluğundan tek farkları “O koltuklarda niye hep erkekler oturuyor?” itirazıdır..

Diyelim ki sen oturdun.. Ne yapacaksın?

Son parlamentoya bir şekilde girebilen kadınlar var.. Parti liderinin “başımın gözümün..” kotasından gelip de bir fark yaratanı var mı içlerinde?


***


Farklı bir duruş, farklı bir söylem, liderin saçma sapan politikasına itiraz, siyasetin her santimetre karesine işlemiş erkek bakışına muhalefet?

Bir tane devamlılık gösteren örnek bulun..

“Aile Bakanlığı” diye bir şey uydurmuşlar.. Aha! Başına da hükümet kadını olarak bir hanımefendi dikmişler..

“Çamaşır Deterjanını Denetleme Bakanlığı” gibi bir şey.. Ne yetkisi, ne bir işe yetecek bütçesi, ne de yaptırım gücü var..

Yine de bakanlığın tepesine diktikleri kadıncağız kendince bir şeyler yapmaya çalışıyor..

O bir şeyler yaptıkça veya iki kelam ettikçe çarşı karışıyor.. En fazla da şu günlerde “koltuk talep eden” kadınlar hop oturup hop kalkıyor..

Elimizdeki tek sonuç budur..

PARTİNİ KUR

Sevgili arkadaşım Zülfü Livaneli arada bir yazıyor ya! “Bizim kadınlarımız oy kullandığında İsviçreli kadının daha böyle bir hakkı yoktu..” diye..

Şeklen doğrudur ama bizimkiler bu hakkı nasıl aldı acaba, onu da sorgulamak lazım..

Yine bir kişinin iradesiyle..

Mustafa Kemal’in canı kadının hayata katılabildiği bir toplum istiyordu.. Onun dediği gibi oldu.. Peki kadının böyle bir talebi var mıydı?

Böyle bir talep için verdiği kavga?

Yoktu elbet.. O dönemlerin hatta daha öncesinin kadın hareketlerine bakın.. Taaa Osmanlı’ya gidin..

Kırım Savaşı sonrası bir hareketlenme var.. 93 Harbi ile birlikte kadınların orduya hizmet götürmek için hemşirelik hevesi..

Bu heves sonra ilk kadın derneklerine dönüşüyor.. Talep yine cılız ve belirsiz..

Bir bakıyorsunuz ki Osmanlı’nın ne kadar kadın derneği ve bunların içinde çalışan kadrosu varsa cumhuriyetten sonra da iş başında..

Cumhuriyetten önce Fatma Aliye Hanım.. Cumhuriyetten sonra Fatma Aliye Hanım..


***


Bugünün Ümit Boyner’inin konumu ile dünün Fatma Aliye’sinin konumu arasında cırtım fark yok..

Kavgası verilmeden alınan haklar o yüzdendir ki bugün birilerinin bir fiskesi ile yok oluyor.. Ağlamak yok..

Sinyal için açılan ele her zaman bir şey konmaz..

Çare mi? Bu sistemden, bu demokrasiden kadına hayır yok..

Tek çare “geniş yelpazeli” bir siyasi parti çatısı altında örgütlenip, amazon gibi savaşmaları..

Bir erkek olarak o partiyi kuracak yiğit bir kadın bekliyorum..

TÜSİAD’tı, kadın dernekleriydi, her şeye maydanoz gazetecilerdi.. Böyle olmaz..

Halkın içine gidip örgütleneceksin.. Partinin doğumunu ahali yapacak..

O zaman adaylarını seçer, sandıktan çıkarırsın..

Böyle bir kadın partisi kurulsun, ölene kadar oyumu başka bir yere atarsam namerdim..