Hep böyle kalın...

07 Nisan 2011 Perşembe, 08:33

Özlem BUĞDAY YAĞMUR/OLAY

İstisnai halleri tenzih ederekten sormuş olayım kendime: “Genel hatlarıyla polisi nasıl bilirim?”
Zalim! Ceberut! Despot!

Özgürlüklerden hazzetmeyen… Öğrencileri, kadınları, kızları saçından tuttuğu gibi yerlerde sürükleyen! Ekmeğinin derdindeki Tekel işçilerinin çanına ot tıkayan!





Betimlemeyi uzatırım uzatmasına lakin,

Hem günün, hem de yazının anlam ve önemiyle çelişecek.

Zira ben başka türlü bir yazı yazıp, başka bir şeyden bahsetmek istiyorum.

Şimdilik istisnai kabul ettiğim, temkini elden düşürmediğim…

Buna rağmen, olur da gelişir ve yerleşir diye umutlanmak istediğim bir şey…





Polis Haftası kapsamındaki etkinlikler sebebiyle dünNilüfer İlçe Emniyet Müdürlüğü’nün konuğuydum.

Sevgili dostum,Olay FM Müzik Direktörü Rezzan Pişkin ile birlikte (Hadi size sıkı bir itiraf…) mütereddit bir ruh haliyle kalkıp gittik.

Yıllarca aleyhte yazmışım. Yorumlamışım.

Çınlatmadığım kulak kalmamış.

Hal böyle iken, sen git emniyet müdürlüğüne…

Etkinlik kutla!

Neyse… Dediğim gibi, bu nazik ve özel daveti reddetmek kabil olmadığından kalkıp gidiyoruz.

Bizi, İlçe Emniyet Müdürü Veysel Akkoca karşılıyor.

Bakıyorum… Sizin gibi, benim gibi…

Dahası da var: Toplumla etkili ve sağlıklı iletişim kurmak için çaba harcıyor.

Doğru mesajlar vermek istiyor.

Ceberut imajı değiştirmeye yönelik samimi mesajlar…

Veysel Akkocabizi emniyet müdürlüğü personeliyle tanıştırıyor.

O sırada tekrar bakıyorum.

Aydınlık yüzlü güzel insanlar…

Bir başka koridorda,

“Kriminalci arkadaşlarımız…”

Diye takdim edilen gencecik kadın polislerle göze göze geliyorum.

Kriminal basıp gidiyor aramızdan.

Sanki otursak, Süt Kardeşler’i birlikte kıkır kıkır izlermişiz gibi…

Tören başlayacak, bahçeye çıkıyoruz. Farklı okullardan onlarca öğrenci…

İpek Eğitim Uygulama ve İş Eğitim Merkezi’nden gelen gözleri ışıl ışıl engelli küçük öğrenciler…

İçlerinden tombul yanaklı olanını gözüme kestiriyorum. (Bir ara yemek için…)

Aynı anda bana bakıp,

“Ben köfte yiycem!”Diyor.

Çocuklardan gözümü alabildiğim zamanlarda bahçedeki polisleri izliyorum. (Düpedüz gözlüyorum.)

Hiç biri, ama hiç biri, gencecik bir öğrenciyi yerlerde sürüyecek gibi durmuyor.

Bilakis… O an bir gence el kaldıran olsa…

Ya da herhangi bir zalimliğe denk gelsek…

En harbi tepkiyi verecek kadar hümanist bir izlenim veriyorlar.

Kimi kendiliğinden gelip tanışıyor. Kimini henüz tanıştığım bir arkadaşı tanıştırıyor.

Yazılarımı okuduklarını söylüyorlar.

Okumak neyse de, beğendiklerinden bahsettikleri zaman işkilleniyorum!

İçimden, “Hepsini mi?”

Ya da, “Emin misiniz?”

Diye sormak geçiyor.

Neme lazım (!) deyip vazgeçiyorum.

O sırada bir başkası (Nasıl dertlenmiş…) yanımıza gelip,

“Bütün emniyet (Törene katılan)Bursaspor Teknik Direktörü Ertuğrul Sağlam’la fotoğraf çektirdi. Ben saatlerdir telsiz dinlemekten yanına bile gidemedim!”

Diye gönülden sitem edince bakıyorum, bu genç polis, yarın bir gün, bir işçi eyleminde ekmeğinin derdindeki insanları buz gibi havuzlara sürer mi diye?..

Üzgün yüzünde böyle bir ihtimalden eser yok.

Dedim ya, hepsi tıpkı bizim gibi…

Bırakın uygulamayı, herhangi biri şiddet görecek olsa, canı gerçekten yanacak gibi…







Bana, her şeye rağmen umutlanma olanağı veren,

Kim bilir, belki bir gün… Diye düşünmeme sebep olan Nilüfer İlçe Emniyet Müdürü Veysel Akkoca ve çalışma arkadaşlarına teşekkür ederim. İnsana gülümseyen yüzünüz hiç değişmesin