Alacakaranlık

04 Mart 2011 Cuma, 07:33

Güneri Cıvaoğlu/Milliyet

Nedim Şener ile gazetede zaman zaman karşılaşırız.
Ayaküstü laflarız.
Geçen haftanın sonlarında “kaygılı” olduğunu söylemişti.
Adının ilk harfi olan “N” ile ilgili olarak “Soner Yalçın’ın -kendisini işaret eden- sözleri nedeniyle dava açtığından (veya açacağından)” söz etmişti.
Öfkeli görünüyordu.
Başına geleceği hissetmiş olmalı ki şöyle diyordu:
“Tüm bilgisayar kayıtlarımı, kitaplarımı, dokümanlarımı, dosyalarımı hemen vermeye hazırım, saklım gizlim yok ama sabahın 5’inde evimi basıp çocuğumu korkutmayın. Ona bu travmayı yaşatmayın diyeceğim...”
Kime söyleyecekti bunları soramadım.
Yazımı yetiştirmem gerekiyordu.
Odama yürüdüm.
Doğrusu “evham yapıyor” diye düşünmüştüm.
Türkiye’nin son yıllarda en fazla “basın özgürlüğü ödülü” almış bir gazetecisinin “darbeci bir örgütün mensubu olduğu” iddiasıyla evinin basılacağını, gözaltına alınacağını hiç sanmıyordum.
Hem de “basın özgürlüğü ödülü” verenler de saygın kuruluşlardı; Türkiye Gazeteciler Cemiyeti, Türkiye Yayıncılar Birliği, merkezi Viyana’da olan IPI (Uluslararası Basın Enstitüsü), PEN İfade Özgürlüğü Kurumu.
IPI’ın küresel basın özgürlüğü kahramanları olarak seçtiği 60 isimden biri Nedim.
Listede adı Abdi İpekçi ile birlikte yer alan böyle bir gazetecinin darbeci olabileceğini aklım almıyor.
Evleri basılan diğer gazetecileri tanımıyorum, onlar için de üzgünüm.
Hâlâ Silivri’de tutulan Tuncay Özkan ve Mustafa Balbay’dan sonra bu ikinci dalga kafalardaki soru işaretini daha da kararttı.
Geçen hafta Ahmet Hakan’ı Ankara’da otel odasından sabahın 5’inde baskın yaparak almışlar, emniyete götürmüşlerdi.
Çoktan beraat ettiği bir dava bağlamında “tutuklama kararını iptal yazısı ihmal edildiği” anlaşılınca birkaç saat sonra “yanlışlık olmuş kusura bakmayın” denilerek serbest bırakılmıştı.



ARTIYA DELETE
Ahmet Hakan anlattı:
“Olaydan sonra Adalet Bakanı Sadullah Ergin telefon etmiş Ahmet’e, ‘üzgün olduğunu, sabahın 5’inde polis baskınının ancak terör ya da bir cürüm olasılığı halinde yapılması gerektiğini, bundan sonra böyle şeyler olmayacağını’ söylemiş.”
Nedim Şener’e baskın belki de bu nedenle sabah 7’den sonra yapıldı.
Nedim çocuğunu okula götürdüğü için evde değilmiş.
Kalp rahatsızlığı geçiren eşi ise yandaki apartmanda oturan annesindeymiş.
Savcı ve emrindeki polis bu kez “neyse ki daha medeni davranmış, hasta eşi ve ilkokuldaki çocuğu baskına tanık olmamışlar” diye düşünüyordum ki gazetedeki arkadaşlar bu artıyı “delete” ettiler; “savcı ve polisin Nedim Şener’i evde bulamayınca kalp hastası eşine telefon açtıklarını ve ‘Nedim bey kaçtı mı’ diye sorduklarını” anlattılar.
Bu arada “vahim” söylentiler de dolaşıyor.
“Soner Yalçın’ın CHP televizyonunu satın almak için CHP yönetimiyle görüşmeleri nedeniyle Ergenekon ilişkisi kurgusu yapılabileceği ve CHP için de kapatma davası açılabileceği” fısıltılar gündeminde.
İnanılır şey değil, ama toplumdaki psikolojiyi yansıtıyor.
Öylesine bir korku bulutu çökmüş durumdaki bir profesör bakın ne dedi:
“Üniversite senatosu toplandığında, profesör arkadaşlarımız salona girerken cep telefonlarını kapının önündeki masaya bırakıyorlar.”
Sadece medya değil, toplumun diğer kesimlerinde de “dinlenmek ve bir sabahın erken saatlerinde savcının, polisin kapılarını çalması” paronoyası yayılmakta.
Türkiye 2011 seçimlerine böyle bir “alacakaranlıkta” gitmekte.
Bir yandan, içinde bulunduğumuz İslam coğrafyasında başkaldırılar art arda patlarken öte yandan küresel ekonomik krizin Habis tümörleri metastazlar yaparken, sınırların içinde PKK ateşkesi noktaladığını açıklarken Türkiye’de moral grafiği böyle mi olmalı.