Kim istiyor

16 Temmuz 2011 Cumartesi, 08:12

Elif ÇAKIR/Star

Yine bir büyük acı değdi yüreklerimize.
Ağır yaralılar da var ama bugün itibariyle 13 ana kuzusunu daha şehit verdik.

Sözü dolandırmanın, lafı eğip bükmenin lüzumu yok! “Barışın dili zordur” edebiyatı yapmanın da... Barışın dili niye zor olsun... Elinde ağır silahlarla dağlarda gezip gencecik askerlere pusu kurmayacaksın.

Demokratik yollarla seçilmiş vekillerinle gelecek ve her şeyi Meclis’te konuşacaksın, çözüm arayacaksın.

Silahların ardına sığınıp siyaset yapmayacaksın, tehdit savurmayacaksın.

Can yakarak nereye varacaksınız?

Hangi ana-baba, gözlerinden sakınarak büyüttükleri yavrularının cansız bedenlerinin kucaklarına düşmesini ister.

Peki bütün bu canı yananlara rağmen barışı nasıl konuşacağız?

***

Belki de dün BDP’li vekiller gelip Meclis’te yeminlerini edecek ve çözümü Meclis’te arayacaktı.

Bunun izahını yapabilecek bir Allah’ın kulu var mı?

Bu satırları yazdıkça, ellerinde kanla dolmuş kadehler tutan birilerinin bıyık altından güldüğünü ve dalga geçtiğini düşünüyorum.

Dilleri tetiğe kilitlenmiş olanlar ancak o dillerden ağıt yakılmasını isterler..

Sonra da “Kürt meselesi çözüme ulaşmıyor” edebiyatı yaparlar.

Tamam. Kabul. Bu topraklarda çok kan döküldü...

Devlet düne kadar Kürtleri hak dedikçe öldürdü, huk dedikçe başlarına dipçikle vurdu... İnsan olduğumuza lanet okutturacak işkenceler yapıldı.

Geldiğimiz noktada ise şiddetin aynen devam etmesini isteyenler baskın durumdalar.

Bunlar, kürtçe yayın yapan televizyon kanalından şikayetçi, bölgeye yapılan yollardan şikayetçi, hastane yapılmasından memnun değil, okul yapılmasını istemiyor, yoksul halkın evine ekmek girmesini istemiyor... Peki ne istiyor... Kan dökülsün istiyor. Kanı kutsuyor. Ölümü kutsuyor... Ölenlerin sayısı fazlalaştıkça, tehditlerinin daha etkili olacağını düşünüyor.

“İyi şeyler olmayacak” diyor.

En aklı başında gördüklerimizin açıklamalarına baktıkça, bunlara ne oluyor diyorsunuz. Daha dün aklı başında olanlar sanırsınız bir sihirli çarkın içinden geçiyorlar, beyinleri yıkanıyor, hipnoz oluyorlar ve bambaşka insanlar olarak karşımıza çıkıyorlar.

Diyarbakır’da açılan hastanenin sağlık görevlisi kaçırılıyor “Ortak aklı kullanmazsak, buna benzer olaylar artacaktır” diyorlar...

Belediye Başkanının oğlu kaçırılıyor, daha düne kadar ağabey dediğimiz birisine “Ne oluyor, niye susuyorsunuz” diyorsunuz, “Kim kaçırmış ki” diyor dalga geçer gibi...

Seçilen milletvekilleri yemin törenine gelmiyor, “ortada bir hukuksuzluk var ama bunu düzeltmenin yolu meclistir, niye halkı sokaklara döküyorsunuz ağabey” diyorsunuz... Hani Diyarbakır’da olsan oy vereceğin isim kalkıp diyor ki: “Yahu halk bizi tehdit ediyor, meclise girip yemin ederseniz kendimizi yakarız, öldürürüz diyorlar”... Şaşkınlıktan gözlerim açılıyor...

Hangi halk bu? Evleri basılıp tehdit edilen halk mı, eşkıya olup ev basıp, dükkanlara, öğrenci yurtlarına molotof kokteyli atanlar mı?

Silahlarla evleri basıp, çoluk çocuğunuzu öldürürüz deyip, boğazlarına bıçak dayayanlar mı, yoksa Başbakanın Şırnak seçim mitingini izlemeye gittiğimde “siz gideceksiniz biz kalacağız” diyerek canlarından endişe duyan halk mı?

Ortada, “Savaşmayı da barışmayı da bilmiyorlar” diyen, “15 Temmuz tarihinin bir önemi kalmadı” açıklamasını yapan Öcalan’ı dahi dışarıda bırakan bir inisiyatif olduğunun farkına varmamız gerekiyor.

***

Kürt Sorununun çözümünde tarafların masaya oturabilmeleri için öncelikli olarak Kürt Siyasetinin içerisindeki Ergenekonculardan temizlenmesi gerekiyor. “Kürt siyaseti”nin içine Kandil de giriyor, BDP de giriyor, İmralı da giriyor.

Siyaset tam böyle bir dönemde anlam kazanır. Elinde silah, can alan teröristlerin önünü kesmek için gereklidir siyaset. Tam böyle bir dönemde terörü bir koz olarak kullanırcasına çıkıp, kan üzerinden talepte bulunmak ne kadar siyaset olarak algılanabilir.

Acaba PKK’nın tüm Türkiye’nin canını yaktığı aynı günde sizden “demokratik özerk Kürdistan” ilan etmenizi kim istedi!