Berfo Nine'ye

25 Haziran 2011 Cumartesi, 08:51

Niyetim bu yazıyla anne olmayanları çıkmaz sokaklarda, dik yokuşlarda, yanlış yollarda bırakmak değil. Aralarında öyle vicdanlılarını tanıyorum ki annelik ne kelime, onlar birer ermiş ve yeryüzü destanını bir kez daha yazmıştır. Keza bu erkekler için de geçerli. Ama siz lütfen bu yazıyı anneliği anne olarak öğrenen birinin mırıldanmaları olarak okuyun. Anneliği, tıka basa değerlerle doldurulmuş bir boş küme gibi değil, ‘bir kez anne olmaya gör, kolay kolay hiçbir yeryüzü canlısına zarar veremezsin’ noktasındaki haliyle öğrenmeye çalışan birinin mırıldanmaları olarak. Ve belki de bu yüzden Cemil Kırbayır’ın, ona seslenmek istediğim şekliyle Cemil abi’nin -kendisini tanıma şansım hiç olmadı ve olmayacak olsa da Cemil abi’nin- öyküsünü okuduğumda bu yaz gününün ortasında üzerime kar yağdı. Bir evladı özlemenin, beklemenin 31 yıl süren amansız kışında, tipisinde kaldım.

Berfo Nine’nin oğlu Cemil Kırbayır, 12 Eylül’de Kars Eğitim Enstitüsü’nde kaybedildi. TBMM raporunda ona işkence edenlerin, onu kaybedenlerin adı tek tek belirtildi. 31 yıl boyunca ‘kayboldu, bilmiyoruz, bizde yok’ denilen Cemil Kırbayır, gözaltında kaybedildiği kabul edilen ilk kişi. TBMM’nin raporu kendisinin işkence edilerek öldürüldüğünü ve ölüsünün işkenceciler tarafından yok edildiğini açıkladı.
Evet bu bir ilk! Onca zamandan, onca emekten, onca bekleyişten sonra.

Bu yüzden Cumartesi Anneleri’nin önünde bir kez daha saygıyla, şükranla eğiliyorum. Çünkü onların inançları ve İnsan Hakları Derneği’nin mücadelesi ile bir ilk yaşanıyor. Bu ülke geçmişiyle buluşabilme, ölüleriyle bile olsa maziyle, bir daha geri getirilemeyecek olsa bile evlatlarıyla vedalaşabilme şansını elde ediyor. İlk kez!
Bu galiba yas hakkı. Bilir misiniz ki yas yaşam için elzemdir. Yaşama devam etmek için mutlaktır. Ölümle, gidenle helalleşebilmek demektir yasla gelen matem ve umulanın tersine gideni sağlıklı biçimde unutabilmek için gereklidir. Sonrasına devam edebilmek için. Acıyla barışabilmek ve yaşamı affedebilmek, o yaşam içersinde yeni bir başlangıca hazırlanabilmek için. Berfo Nine artık yas tutabilecek, oğlunun yasını. Ve yitirmiş olduğu oğlunu gönül rahatlığı ile zihnindeki cennetine sunabilecek. Bu sayede kendine de bir cennet eşiği açacak: Artık beklememenin huzurunu.

Belki de bu sayede bir toplum olarak bize de yas tutabilmenin erdemini hatırlatabilecek. Ki biz o zaman yasla gelen dinginliğin gölgesinde biraz soluklanabileceğiz. Ve evlatlarımızı bizlerden çalan hemen her şeye ve herkese daha cesaretle ‘Hayır’ diyebileceğiz bundan böyle. Çünkü yasın anlamını öğrenmiş olacağız. Ölümün bizden aldıklarını, çaldıklarını. O zaman yeryüzündeki savaşlara, şiddete karşı daha sağlam karşı çıkabileceğiz. Çünkü o zaman yaşamın gücünü ve anlamını daha çok biliyor olacağız. Gençlerimizi bizden çalmaya niyetlenen her şeye şöyle diyeceğiz o zaman: ‘Hayır, onlar benim, onlar bizim. Onlara dokunmayın. Bu ülkede ölümü hak eden hiçbir genç yok. Yüzyıllara yetecek kadar genç kanı döküldü bu ülkede. Yeter artık!’


***

Kayıp yakınları ve insan hakları savunucuları bugün saat 12’de Kars Eğitim Enstitüsü’nün önünde buluşuyor. ‘Nurlar içinde yat Cemil Kırbayır’ demek ve gidenin arkasından yas tutabilmek için. Bundan daha kutsal bir görev olur mu?
Bilsinler ki bir anne, bir arkadaş ve bir tutam 12 Eylül külü olarak gönlüm onlarla.

Kaynak : Müge İplikçi/Vatan