Gencim.. Kaymakamım.. Evlenecek kız arıyorum..

18 Şubat 2011 Cuma, 04:57

Selahattin Duman/Vatan

Üniversite mezunuyum.. 29 yaşındayım.. Askerliğimi yaptım.. Yalnız yaşıyorum.. Devletten maaşım, iyi dikilmiş iki takım elbisem, bağlandığı günden beri düğümleri çözülmemiş iki kravatım var.. Mutlu bir yuvayı benimle paylaşacak kız arıyorum.. Rumuz: Yalnız Kaymakam..”

Seyrek bıyıklı asabi şahsiyet, göreve yeni başlayacak olan kaymakamları karşısına dikmiş.. Onlara maslahatlarına uygun nasihatler veriyor..

“Kapınız herkese açık olsun.. Fakire fukaraya iyi davranın.. Maiyetinizle iyi geçinin.. Maliyenin parasını çarçur etmeyin.. Zırt pırt rapor alıp işten kaytarmayın..”

Her biri “kanun hükmünde kararname kıvamında” nasihatler.. Zaten itiraz eden çıkmaz da içlerinden biri aklından “Yok arkadaş, maiyetimdekilere kan kusturacağım..” fikrini geçirse bile dillendiremez..

Veya “Fukara kısmından biri yoluma çıkarsa tekmeyi basarım..” diyemez..

Çoğu da faydalı nasihatler..

Temsil “Yol makinesi ilçenizden geçtiğinde üzerine zıplayın..” tavsiyesi gibi.. İş yapamıyorsan şov yaparsın arkadaş!


***


Seyrek bıyıklı asabi şahsiyet, karşısına diktiği kaymakamlara nasihat verirken gönüllü olarak “yaşam koçluğu” hizmetini de araya sıkıştırıyor..

Araya sıkıştırmak ne ki?

Doğrudan doğruya “Başbakanlık Tezkeresi” göndermiş de “resmi tebligat yapıyormuş..” gibi, son noktayı koyuyor..

“Bir an önce evlenin..”

Niye ki? Bekârlığın kamu hizmete görmeye engel bir tarafı mı var?

Kaymakam bey bir kararın altına imza attığında, maiyetindeki memurlar “Tabii, bekâra karı boşamak kolay..” deyip yan mı çizecek?

Bu soruların karşılığı kafamızda yok.. İşin doğrusunu sadece “Seyrek bıyıklı asabi şahsiyet” biliyor.. Kamu içtihadında yeni bir satır başı açıyor:

“Bekârlık size yaramaz.. Bir an önce bu işi halledin..”

ÇİFTE KAVRUK

“Kaymakamın bekârı.. Burnunu soksun arı..” tebligatına haberciler pek bayılmış..

Televizyonlarda hep birinci haberdi.. Uzun uzun gösterdiler.. Bu sayede, kendilerine “Evlenin, bu işi bir an önce halledin..” tebligatını dinleyen yeni kaymakamların yüz ifadelerine dikkatle baktım..

Birkaçı gönülsüzce gülümsüyordu.. Gerisi biraz şaşkın, boş bakıyordu.. İçim acıdı..

Oldum olası “Kaymakam” milletine sempatim vardır..

Bir çeşit “Arada kalmış makam” olduğu için görüntüsünden daha hafif çektiğinden midir?

Yoksa unvanın bugünün dilinde aldığı şeklin çağrıştırdığı komik şeyler yüzünden midir? Orasını kendi içimde çözemiyorum..

Bildiğim “Kaymakam” sözcüğünün Osmanlı’nın kullandığı “Kaim-Makam” sözcüğünden devşirme olduğu..

“Kaim” ayakta duran, birinin yerine geçen mealinde kullanılıyor..

“Makam” sözcü ile birleştiğinde “Birinin yerine geçen” olarak anlaşılıyor.. O biri kim? İhtimal vali bey..

Gelin görün ki iki parçalı “Kaim-Makam” sözcüğünü yuvarlaya yuvarlaya kendini uyduran Öztürkçe dilbazlarımız sayesinde olmuş size “Kaymakam..”

Sözcük orijinali gibi yine iki parçalı ama onu bütün olarak kullanmakta sayısız fayda var..

Devletin ciddiyetini şey etme açısından..

Şimdi bu söylemden sonra sen göreve yeni başlamış bir kaymakam olarak sıkıysan “Şeker ezerim, bu yıl da bekâr gezerim..” siyaseti güt..

Birileri raporunu yetiştirecektir..

“Efendim filan ilçenin kaymakamı lafınızı dinleyip evlenmiş ama falan ilçe kaymakamından hâlâ tık yok!”

Anadolu’yu yan çevrilmiş A4 kâğıdı gibi tut..

Yukarıdan aşağıya üç çizgi ile eşit parçalara böl.. En sağda kalan parça genelde yeni kaymakamların görev yerleri..

Buralardan kız almak ise belâ..

Kız babaları en azından “süt parası” istiyor ki yirmi altından yani yaklaşık dokuz, on bin liradan başlıyor..

ÇARESİ VAR MI?

Üstelik kız aldığında evin beyaz eşyasından, mobilyasına kadar her türlü şeyini sen alacaksın..

Ortada veya batıda kalan dilimlerde bu nispeten paylaşılmış.. Ne bileyim, yatak odasını kız tarafı yapıyor mesela..

Son dilimde böyle bir kolaylık yok..

Televizyon, buzdolabı, fırın, çamaşır ve bulaşık makineleri derken bir on bin de böyle gider..

Koskoca Kaymakam Bey ile kasabanın müstakbel First Lady’si yerde yemek yiyecek değiller ya!

Yemek, takımı, oturma takımı, halı, perde.. Say Allah say.. Daha kıza yüz görümlülüğü vereceksin.. Koluna bilezik yapacaksın..

“Nişanlılık” denilen “Erkeğin batıp batmayacağının test edildiği” dönemde dünyanın parasını harcayacaksın..

Neresinden bakarsan bak!

Seyrek bıyıklı asabi şahsiyet’in, yeni kaymakamlara verdiği aklın maliyeti kırk bin liradan başlar..

Hem de bu külfeti “devletin olmazsa olmazı” gibi takdim ettiğinden kaçışı yok..

Madem kimi memuruna daha iyi hizmet görebilmesi için lojman veriyorsun, araba tahsis ediyorsun.. Evlenmesi şart koşulan kaymakamlara da bir güzellik yap..

Temsil televizyonu Kültür Bakanlığı alsın.. Yatak odası takımını da Aileden Sorumlu Devlet Bakanlığı..

Kız babasının istediği “süt parasını” Maliye Bakanlığı versin..

Beyaz eşyanın kalanını Sanayi Bakanlığı’nın üzerine yık.. O eşyaları da Kaymakam Bey’in evine Ulaştırma Bakanlığı taşıtsın..

Gör bakalım bir tek bekâr kaymakam kalıyor mu? Yahut bürokrasi sayesinde bir düğün on yıldan önce yapılabiliyor mu?

Hayatın bu gerçekleri karşısında “Her şeyi devletten beklemeyelim” lafı avuta çıkar..


***