AKP’nin çıkışı ve inişi

15 Mayıs 2011 Pazar, 08:28

Kadri Gürsel/Milliyet

Seçime bir aydan daha az bir süre kala AKP’nin kampanyasında en çok şu iki sivrilik göze batıyor:
Birincisi, nedense çok korktukları CHP’ye, Sünni çoğunluğun bir kesimindeki Alevi karşıtlığını kaşıyarak taarruz etmek... “Biliyorsunuz, Kılıçdaroğlu Alevi” demek... “Bunların yaşamında Hazreti Ali gibi yaşamak var mı? Yok. Bunların ne yaptığı belli değil” diye konuşmak...
Mezhep farklılıklarını vurgulayarak halkı kin ve düşmanlığa sevk etmekten, kutuplaşmaları derinleştirmekten çekinmemek...
İkincisi de barajın altına düşürmek istedikleri MHP’ye, röntgenci siyaset mühendisleri çetesinin bir hizmeti olan seks kasetleriyle vurmak... Örgütlü olarak değil de tek başına yapıldığında, “cinsel davranış bozukluğu” sayılan röntgencilikten medet ummak...
Türkiye’nin yakın tarihinde bu kadar bölücü, kutuplaştırıcı, negatif ve sakil bir seçim kampanyasına tanık olunmamıştır.
Unutmadan, bir sivrilik daha var. “Kanal İstanbul” ve “İstanbul’a iki yeni şehir” gibi sözde projelerle rant vaat etmek... Kendileri bile ciddiye almadığındandır belki, seçim beyannamelerine bile koymadıkları bu saçmalıklar üzerinde fazla durmaya değmez.
AKP’nin seçim beyannamesinin başlığında “Türkiye hazır, hedef 2023” yazıyor. Seçim kampanyası adı altında seyrine zorlandığımız sakaletin, “Türkiye’nin 2023 hedefi” ile müspet bir ilişkisi olamaz. Bu kampanyadaki sivrilikler ile “2023”ün büyüklüğü arasında derin bir mana uçurumu var.
Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın AKP’den sonra Türkiye’de de “tek adam” olma hırsının partisini tutsak alması nispetinde, bu uçurum da büyüyor.
Partisinin bu seçimlerde yine tek başına iktidar olmasının Başbakan Erdoğan’a yetmeyeceği ne zamandır görülüyor.
Erdoğan, partisinin ötesinde kendisi için tek başına iktidar istiyor... Ve bunun için de başkan olma yolunu kendisine açacak yeni bir anayasayı, müzakere ve uzlaşmaya gerek kalmadan tek başına yapma gücünü elde etmeyi arzuluyor. Hedefi, partisinin Meclis’te 367’nin, o olmazsa 330’un üzerinde bir sayıda sandalye kazanması...
Bunun için de bazı kesimlerin Alevi alerjisini azdırmak suretiyle çok tehlikeli bir kutuplaşmayı derinleştirmekten sakınmıyor. Toplumun daha berbat bölünmesinden kendi partisine oy olarak düşecek yüzdenin çok daha büyük olacağının hesabını yapıyor.
Hedefi, partisinin bir dönem daha seçim kazanması ve akabinde toplumsal uzlaşmanın ürünü yeni bir anayasa yapılmasıyla sınırlı kalsaydı, mezhep farklılığı üzerinden siyasete gerek duymayacaktı.
AKP’nin tek başına iktidar olması için MHP’nin Meclis dışında kalmasına ihtiyaç yok. Ama Başbakan Erdoğan’a başkanlık yolunun açılması için MHP’nin yüzde 10 barajına takılmasına ihtiyaç var. İşte o zaman MHP’ye karşı bel altından çalışan bir ekibin netameli desteğine de “Hayır” denilemiyor.
Toplumsal barışın altını oyan, siyaseti çürüten ve hatta AKP’yi manen ezen bu abanma neden? Ülkenin 2023 hayalleri için değil elbette. Erdoğan’ın “tek adam” olma hayalleri için...
Başka türlüsü olamaz mıydı? Erdoğan’ı başkanlığa götürecek yol, siyaseten ve ahlaken meşru yöntemler, projeler ve planlarla açılamaz mıydı?
Bu soruya olumlu bir cevap vermek zor. Çünkü AKP toplumu motive edici, yenileştirici, dönüştürücü dinamizmini çoktan yitirdi.
Netice itibarı ile olumlu işler de yaptılar. Şöyle ya da böyle, Anadolu sermayesini büyütüp dünyaya açtılar. Yoksul ve dar gelirli tabanlarına kaynak aktardılar. Sağlık, ulaşım ve iletişimde hatırı sayılır işler yaptılar. Ekonomiyi bütün kırılganlığına rağmen şu ana kadar iyi idare ettiler.
Vesayetçilerle tutuştukları iktidar kavgasında, netice itibarı ile orduyu siyasetin dışına itmiş olmaları, demokrasinin geleceği açısından olumludur.
Bu arada her siyasi organizma gibi AKP de iktidardaki hayatının yaşlanma evreleri içinde doğal olarak yoruldu. 2009 sonundaki Kürt açılımı fiyaskosu, limitlerde duraklamanın ve inişin başladığı noktadır. Ondan sonra 12 Eylül Referandumu dâhil bütün önceliklerini iktidarlarını konsolide etmeye verdiler; kendi statükolarını oluşturdular. Şimdi “İstikrar”ı seçim sloganı yapmalarının nedeni de bu.
AKP’nin takati artık süvarisinin hırslarını taşımaya yetmediği için o süvarinin faul yapmaktan başka çaresi yok.