Elinden hiç bir şey gelmemiş bir annenin utancıyla…

12 Mart 2014 Çarşamba, 09:31

Havadis 16

Tuttuğunda ellerini, soğuksa, üşümüşse bile bir ince sızı geçiyor içinden.
Ellerini, ellerine alıp ısıtmadan duramıyorsun.
O küçük el ısınıncaya kadar geçmiyor yüreğine çöreklenen buz.
Kapaklanıp düşse, düştüğü yerden nefret ediyorsun.
Başını duvara çarpsa, sökmek istiyorsun cümlesini örüldüğü yerden.
Öyle marazlı ki bu sevgi…
Mümkün olsa, pamuklara sarıp öyle korumak istiyorsun.
Canına, canını acıtacak hiç bir şey değmesin!
Geceler, aylar, yıllar boyu hiç bıkmadan nefesini dinliyorsun.
O öksürünce senin ciğerlerin yarılıyor.
Ağlayınca, aklın oyunlar ediyor.
Fondip yapılmış bir biberon dolusu mama eşsiz mutluluğun oluyor.
Ve sonra bir ömür takip ediyorsun, tabağındaki bitti mi, bitmedi mi?
Anlık sızısına bile dayanamadığın için aşı yapan hemşireden, kan tahlili isteyen doktordan nefret ettiğin oluyor.
“Ablası hiç acıtmiycak” canını derken, ricayla karışık tehdit ediyorsun aslında hemşireyi.
Edepsizlik bu. Biliyorsun. Ama hiç vazgeçmiyorsun.
Düştüğü için aylar önce kanattığı dizi geliyor hiç zamansız aklına…
Ne bileyim, bir basın toplantısında mesela…
Garip…
Onun dizini düşünürken, senin yüreğin sızlıyor düşüp kanamışçasına…
Alt dudağını bükerek ağladığı anlar ölüm fermanın!
Bir de çene titriyorsa…
Değişik bir ruh yapışıyor aslında hümanistim diye geçinen varlığına.
Her kimse ya da neyse o çeneyi titreten…
Düşünmek hadi yine içsel de…
Yazması ayıp artık!

***
Bazen…
Bebek uykularında gördükleri rüyalar geliyor aklına.
Daha on günlük…
Neyi ne kadar biliyorsa… Neyse artık o melek yüzünü güldüren…
Dişsiz damaklarını göstere göstere gülüyor ya rüyasında…
O gülüyor. Sen mutluluktan salak salak ağlıyorsun.
Neyi ne kadar paylaşırsan paylaş.
İlk zıbınlarından, ilk ayakkabısından vazgeçemiyorsun.
Kutsal onlar.
Arada yalnızken aklına geliyor. Çıkarıp bakıyorsun.
Yine ağlıyorsun.
Aslında anneysen, ağlamaya yer arıyorsun.

***
Şimdi şu satırları kim bilir ne büyük bir bencillikle yazar durumdayım ama, evladının ruhunu inciten karşısında bile kolaylıkla terörize oluyorsun.
Utanıyorsun, sıkılıyorsun ama oluyorsun.
Tut ki akran zorbalığı üzmüş onların yıldız yıldız parlayan kara gözlerini.
“Esmersin. Yoksa sen Kürt müsün?” Sorusuyla başlamış şiddet!
Gözlerindeki yıldızları söndürecek kadar edepsizleşmiş sonrasında!
Akranına değil elbet…
Ama ana babasına…
En çok da anasına sarmak istiyorsun.
Beyaz Türk bedenine ahenkle astığı marka çantası misal…
Veli toplantısında o çantayı röfleli saçlarına çaaat diye geçirmek istiyorsun.
Senin faşist ruhunun şekillendirdiği o velet, benim kızımın çağlayanlar gibi saçlarını döktü kahrından!
Şimdi ben seninkileri elime dolasam…
Alt dudağın titrer mi?

***
Annelik tuhaf… Annelik marazlı.
Doğumhaneye girdiğin an başlıyor gelecek korkusu.
O an yüreğini yerleşen demir pençe hiç gevşetmeden sürdürüyor varlığını.
Ya ağlamazlarsa doğduklarında?
Ya nefes alamazlarsa?
Ya ters giderse bir şeyler?
Ya hemşire sıkı tutamaz da düşürürse?
Ya bir sorun olur da doktor anlamazsa?
Burası buz gibi. Üşürler kesin. Ya doğru düzgün sarıp sarmalamazlarsa?

***
Öyle küçükler ki…
Ya büyümezlerse?
Allah’ım… Yardım et.
Giydirmeyi bilmiyorum, yedirmeyi bilmiyorum. Bak yine ağlıyor. Niyesini anlamıyorum.

***
Büyüyorlar yavaş yavaş…
Büyüyorlar akıl almaz bir hızla.
Ama sen hiç değişmiyorsun?
Marazın, endişelerin sabit.
Okuma bayramındaki ilk rolleri…
Onlardan önce ezberlemişsin.
Bin türlü dualar etmişsin.
Ve sahnedeler…
Kocaman sahnede küçücük karşındalar.
Saçlar iki kuyruk…
İlla dantelli beyaz çorap diye tutturmuşsun ya niyeyse…
İşte öyle, tam da hayal ettiğin gibi karşıdalar.
…da, ya unuturlarsa sözleri?
Hey Allah’ım… Yardım et kuzularıma…

***
Derken büyüdüklerinde “astronot olacağız” diye tutturuyorlar.
Önceleri hoşuna gidiyor, iftihar ediyorsun, felaket okşanıyor egon.
Niceleri doktor, mühendis falan olmaktan bahsederken, senin çocukların astronot olmayı istiyor.
Güneş sistemi envai çeşit özelliğiyle ezberlerinde.
Galaksili malaksili sohbetler…
O nasıl kıvanç öyle.
Sonra…
Ayın karşında kocaman parladığı bir yaz akşamında…
Balkonda çayını içerken geliyorlar yanına.
“Anne biliyor musun? Tam karşında gördüğün bu Ay var ya…
Biz astronot olunca oraya gideceğiz”
…….???
…….???
Bir Ay’a bakıyorsun, bir de küçücük kızlarına…
Elinde değil. Anne marazı işte.
Sonra yıllarca dalga geçileceğini bilmeden, hesap etmeden…
Bilsen de değişmeyecek şekilde başlıyorsun salak salak, katıla katıla ağlamaya…
“Annecim, orası çok uzak.
Gitmeyin.
Sakın o kadar uzağa gitmeyin….”

***
Utanarak yazdım bu yazıyı.
Şimdi de olması gerektiği gibi zırıl zırıl ağlayarak bitiriyorum.
Ben, yanı başımdaki evlatlarımın Ay’a gitme hayaline- tut ki ihtimaline dayanamadım.
Canım çekildi düşünürken.
Küçücük evladını cennete gönderen Berkin’in annesi…
Biliyorum, ne söyleyecek sözümüz var, ne de yatacak yerimiz.
Koruyamadık kara gözlü kuzunu…
O uyudukça bitmeyecek bir utançla…
Elinden hiçbir şey gelmemiş bir anneden
Güzel gözlü Berkin’in anısına…