CHP değişsin, birer dişimizi kıralım

28 Eylül 2013 Cumartesi, 10:18

Mehmet Şeker/Yeni şadafk

Aksaray'dan Topkapı'ya doğru gidiyorum... Yol boyunca direklere afişler asılmış.

İlk gözüme çarpan afişte öyle bir yazı var ki...

Yakından çarpsa mosmor eder.

Tam olarak şu şekilde:

'Türkiye çok değişti. Biz kayıtsız kalamazdık. CHP'

Altında kırmızı beyazlı 'Altı ok' var.

*

Hayırdır inşallah. CHP ne zaman değişti? Nasıl değişti?

Değişti de bizim niye haberimiz olmadı?

Bütün bu sorular, peşpeşe geliyor ama hepsi bir iki saniye içinde olup bitiyor.

Görün ki ne kadar hızlı düşünüyor bu kardeşiniz.

Dikkatli bakınca, çapraz asılan parti flamalarından birinin, Türkiye Gazetesi afişi üzerine geldiğini fark ediyorum.

Aynı renk oldukları için bir bütün sanmışım sadece.

Yani, müsterih olun; değişen bir şey yok.

Eski tas, eski hamam.

Ben de değişimin farkında olmamanın getirdiği paniğin geçiciliğini hissederek yoluma devam edeyim.

Hülasa CHP bildiğiniz şekil.

Değişeni yok, yürüyen aksam bazen aksıyor.

Kazası çok, kaporta görüldüğü gibi.

Motorun yakın zamanda bakıma ihtiyacı var.

Muhayyer bırakmak makul.

(Muhayyer deyince ilk akla gelen Türk müziğinde bir makamdır ama sıfat halindeki manasını da belirtmekte fayda olabilir: Sağlamlığı ve kullanılabilirliği açısından önerilen, beğenilmediğinde geri verilebilecek olan eşya.)

CHP değişsin, biz de birer dişimizi kıralım.

AY DOST DEYİNCE YERİ GÖĞÜ İNLETEN

Neşet Ertaş'a TRT radyosunda (zaten o zaman başka radyo yok) ayda 15'er dakikalık iki program veriyorlar.

Toplamda ayda yarım saat, bölersek gün başına bir dakika düşer.

O kadarcık program, genç ustanın bütün ülkede tanınıp sevilmesine yetiyor.

Sebep aşikâr.

Herşeyden önce bu toprakların hançeresini tek başına temsil edebilen Muharrem Usta'nın talebesi.

Çalıp söylediği türküler öylesine güzel, o kadar gönülden ki, usta işi olduğu hemen anlaşılıyor.

Yüzlerce yıllık birikimden süzülüp gelen eserler.

*

Neşet Ertaş belgeselinde Oğuz Aral'ın anlattıkları dikkat çekici nitelikte.

Bir gün karikatür çizerken radyoda bir ses duyar, çarpılır.

'Tak diye bıraktım. Bir türkü daha söylemesine izin verdiler.'

Fakat o anda türküleri söyleyenin kim olduğunu bilemez.

Ya adını söylemediler, ya duymadı.

'Kimdir bu? Vallahi iki sene sonra öğrendim Neşet Ertaş'ın adını.'

*

Buradan hareketle, şarkı türkü söyleyen kişinin anonsunu başta ve sonda yapmanın ne kadar önemli olduğunu belirtmeliyiz.

Eserin yarısında açan dinleyicileri merakta bırakmamak için.

Röportaj yapılan kişiler için de aynı durum geçerli.

Bazen radyoda televizyonda yarım saat konuşuyor, sorular sorup cevaplar alıyorlar. Sonra da kimdi bu diye merak edenleri o meraklarıyla başbaşa bırakıp sohbeti kapatıyorlar.

Televizyonda alt yazı ile ismi ve unvanı yazılmış olsa bile, bitirirken anons etmekte fayda var.

Zira o yayını radyodan dinleyenleri de düşünmek gerekir.

*

Oğuz Aral gibi birinin türküyü ilk duyduğu anda çok beğendiği, çarpıldığı ve karikatür çizmeyi 'tak diye' bıraktığı Neşet Ertaş'ın adını öğrenmek için iki sene beklemiş olması da ayrı bir garipliktir.

Sen koskoca Oğuz Aral'sın.

Dünyanın en büyük mizah dergilerinden birinin başındaki kişisin.

Aç radyoya telefonu sor; beş dakikalık iş.

Veya yanındaki gençlerden birini radyoevine gönder, öğrenip gelsin iki saatte.

Hem gidip gelirken tarama da yapar, gözlem de.

Olmadı mektup yaz, on günde cevabı ulaşsın.

Niye iki sene merakta kalıyorsun?

PAKET ŞAKASI

Paket hazırlanıyor, paket hazırlandı, paket açıklanacak, pakette sürpriz var, devamı da gelecek...

Kargoyla bir paket geldi, içinden hakikaten sürpriz çıktı.

Ufak bir kitapçık:

'Henüz açıklanmamış olan Demokratikleşme Paketi için yapılan eleştirileri anlama kılavuzu.'

Özetle diyor ki:

Yapılan eleştirilerin mantığını anlarsanız, bu ülkedeki muhalefetin yapısını da kavramış olursunuz.