|
Başbakan Erdoğan 30 Mart 2014 yerel seçimlerini tek başına % 44’lük bir oy oranıyla kazandı. Tek adamlığını sürdürdü, tek başına mitingler düzenledi, her yer onun görüntüleriyle süslendi(!). Halk da ona oy verdi.
Oysa yakın geçmişte, 17 Aralık 2013’ten bu yana çok önemli şeyler olmuştu. Bakanlardan dördünün, oğullarının ve bürokratlarının yolsuzluk yapmakla ve rüşvet almakla suçlandıklarını operasyonlardan, soruşturmalardan ve fezlekelerden öğrenmiştik. Evlerde milyon dolarlar, kasalar, para sayma makineleri bulunmuştu. Başbakan’ın ve yakınlarının olduğu iddia edilen ses kayıtları ortaya saçılmıştı. Eğer doğru ise bu kayıtlarda medyaya, yargıya, ihalelere, hatta rektör seçimine nasıl müdahale edildiği, evdeki paraların nasıl sıfırlandığı ortaya çıkmıştı.
Başbakan’ın oğlunun yönetiminde bulunduğu bir vakfa iş dünyası tarafından yapılan yardımlar, tahsis edilen kamu arazileri; kimi amaçlar için kullanılmak üzere iş adamları tarafından oluşturulan havuzlar hep bu kasetlerdeki iddialar arasındaydı.
Bakanlardan birinin İslam’ın değerleriyle nasıl dalga geçtiği de yine bu kayıtlarda yer alıyordu. Siyasal İslam’ı benimsemiş AKP’liler ve liderleri bu kişi hakkında hiçbir girişimde bulunmadığı gibi, o kişinin hâlâ balkonda Başbakan’ın yanında ödüllendirildiğine tanık olunuyordu. Sürekli “CHP’liler cami yıktılar; Geziciler camide içki içtiler” yalanına sığınanların, dinimize küfreden bu kişiyi koruyup kollamaları anlaşılamadı.
Hatta Başbakan’ın Kastamonu’da söylediği, “Camiye, tesettüre hakaret ettiler. CHP adayı Allah’ın ayetine sinir bozucu diyor. Allah-u Teala’ya dil uzatıyorlar. Hâşâ diyorum. Sübhanallah diyorum” sözleri hâlâ kulaklarımızda çınlarken, o eski bakan hakkında tek söz etmemesi sizce anlaşılabilir mi? Bu davranış dinin siyaset yolunda nasıl kullanıldığının açık göstergesi değil mi?
Deniz Feneri soruşturmasında olduğu gibi 17 Aralık ve izleyen günlerde ortaya çıkan yolsuzlukları örtbas etmek için, ailelerini kış günü perişan etme pahasına sayıları onbini bulan Emniyet görevlileri ile binlerce yargıç ve savcının görev yeri değiştirildi; yasalarla oynandı.
Başbakan Erdoğan’ın meydanlarda, “Özel yaşam değil bunlar, genel, genel” diyerek bolca propaganda malzemesi yaptığı Deniz Baykal’ın gizli görüntü kasetinin de kimin tarafından servis edildiği ortaya çıktı.
Sosyal medyaya getirilen yasaklar tüm bu iddialara tüy dikti ve siyasal iktidar liderinin eksi hanesine bir işaret daha konulmasına neden oldu.
SEÇMENİN YAPISI
Gerçek demokrasilerde her biri birkaç kez hükümeti alaşağı edecek olan bu olumsuzluklarla; yolsuzluk, talan, rüşvet ve yürütme dışı alanlara müdahalelerle bunca yıpranan bir siyasal partiye, nasıl oldu da seçmenin % 44’ü oy verdi? Hemen düzeltelim bu oylar bir siyasal partiye değil, o partinin liderine verildi. Çözümlemeyi bu gerçek üzerinden yapmak herhalde çok daha isabetli olacaktır.
Seçmenden önce kendi milletvekillerine bakmak gerekir. Muhafazakâr ve dindar olduğunu söyleyen bu kitle, İslam’da ilk kuralın “temiz ahlâk” olduğunu bilmesine karşın, nasıl oldu da Meclis’te bu liderin etrafında kenetlendi? Acaba o milletvekilleri de yolsuzluklara ortak oldukları ya da liderlerinin elinde kendilerine ilişkin “özel dosyalar” bulunduğu için mi bu tavrı sergilediler?
Seçim arenasında muhalefet liderlerinin yolsuzluklar üzerinde durmasını eleştirenlere katılmıyorum. Parti liderleri eğer meydanlara çıkıyorsa (ki kuşkusuz çıkmalıdır), söyleyeceği şeyler projeler olmayacaktır. Projelerinden söz etmek belediye başkan adaylarının görevidir ve onlar da bu görevi yapmışlardır.
Muhalefet parti liderleri hiç kuşkusuz yönetimin ve yönetimi oluşturanların yolsuzluklarını, talanlarını, halkı din ile nasıl aldattıklarını söyleyeceklerdir ve söylemişlerdir. Bunların halkı bilgilendirmek ve bilinçlendirmek için söylendiği bilinmektedir. Halk bundan nasibini almıyorsa, almamak için “akıl perdesini” kapatmışsa zaten yapılacak bir şey yok demektir.
Peki, halk perdeyi neden kapatmıştır? Yani neden tüm olumsuzluklara karşın iktidar partisi liderine bunca oy vermiştir?
Bizce bunun iki önemli nedeni vardır. Birincisi; demokrasiyi içselleştirememiş, seçimin anlamını ve değerini kavramamış; yasakları, özgürlüklerinin kısıtlanmasını, ülkenin bölünmesini, savaş tehlikesini, laik yaşamı önemsemeyen; yolsuzluk ve talanı kanıksamış bir toplumla karşı karşıya olduğumuzu söylemek, yanıltıcı olmayacaktır.
İkincisi; Başbakan Erdoğan’ın büyük projesi olan Atatürk Cumhuriyeti’ni İslami cumhuriyete dönüştürme amacı yolunda adım adım uygulamaya koyduğu alt projeler, dünya yaşamını dini kurallara bağlama çabası, halkın gözünde AKP’yi bir siyasal parti olmaktan çıkarmış, bir tür “tarikat” durumuna getirmiştir. Çünkü Erdoğan onlara göre “İslam’ı yücelten” kişidir. CHP lideri istediği kadar türbanı biz serbest bıraktık, imam hatip okullarını biz açtık desin, bunların artılarını, uyguladığı genel İslami politika nedeniyle AKP lideri toplamıştır.
ERDOĞAN SİYASİ PARTİ LİDERİ DEĞİL
Böyle olunca halk, seçmen değil, “mürit” rolü üstlenmektedir. Bu kitleye göre Başbakan Erdoğan da bir siyasal parti lideri değil, “tarikat şeyhi”dir.
Mürit için şeyh kutsal kişidir. Ne derse doğrudur. Onun yolundan ve sözünden çıkılmaz. Onun için söylenen olumsuz sözler ona yakıştırılamaz, yalandır. Sorgulanamaz, eleştirilemez; akıl tutsaktır, ipotek altındadır. Kısaca buna biat kültürü denilmektedir. Tarikat lideri her koşulda korunmalı, ona kanat gerilmelidir.
AKP’ye oy verenler, Hanefi Avcı’nın “Haliçte Yaşayan Simonlar” kitabında vurguladığı Simon’laşmış seçmenlerdir. Simon, haklı olduğunu bilmesine karşın, kız kardeşine örgütün verdiği cezaya karşı çıkamayan bir terör örgütü üyesidir. Karşı çıkamamasının nedeni örgüt iradesinin kendi iradesini tutsak almasıdır. Avcı kitabında bu gibileri şöyle tanımlamaktadır:
“Bir örgüte, ideolojik bir gruba ya da bir cemaate bağlandın mı, kişisel iradeni ve özgürlüğünü kaybedip o grubun liderliğinin iradesine kendini teslim ediyorsun. Yanlış ya da doğru diye bir şey kalmıyor, grubun amaçları her şeyi belirliyor, hak da adalet de izafi hale geliyor.”
Kuşkusuz bu söylediklerimiz tüm seçmenler için geçerli değildir. Yapılan kamuoyu araştırmasında kısa süre önce toplumun % 70’i yolsuzluğa inandığını söylemiştir. AKP’ye oy vermeyen % 56’yı bundan çıkarırsak; yolsuzluğa inandığı halde AKP’ye oy verenlerin oranı % 14 olarak bulunur. Bu oran kendi seçmeninin (%44’ün) % 32’sini oluşturmaktadır. (Cüneyt Ülsever, Yurt, 01.04.2014)
Aslında RTE’ye oy veren seçmenin yapısal özelliği önyargılı olduklarını ortaya koymaktadır. Bakınız bu seçmen RTE’ye hangi gözlükle bakmaktadır:
“Allah’ın tüm vasıflarını üzerinde toplamış lider!”
“Tayyib’i üzmek, Allah’ı üzmektir.”
“Başbakan’a dokunmak ibadettir!”
“Recep Tayyip Erdoğan bizim için ikinci peygamber gibidir.”
“Başbakan’ın yaptıklarını yapmak sünnettir.”
“Başbakanım, sen Atatürk gibisin, hatta Atatürk’ten de büyüksün!”
“Başbakan’ın (bilmem neresinin) (kıçının) kılı olayım!”
“Biatsa biat, itaatse itaat, sadakatse sadakat… Biz biat edeceğiz. Soru sormak yok. Söylenene, anlatılana biat edeceğiz. Biat.”
“Rize, İstanbul ve Siirt mübarek şehirlerdir. Çünkü bu üç şehir, Türkiye Cumhuriyeti tarihinin en büyük liderinin doğmasına vesile olmuştur.”
“Ömrümün yarısı senin olsun Başbakanım!”
“Başbakan’ın çıkacağı televizyon yere konmaz.”
“Başbakan benim atamdır.”
“Erdoğan Türkiye’nin ezeli ve edebi başkanıdır.”
\'Bizi başbakanımızdan soğutamazsınız başbakanım istesin kocamı bile boşarım biz gönülden bağlıyız siz bunu anlayamazsınız\'
İşte böyle bir seçmen kitlesi var karşımızda. Bunlar seçmenin nasıl müritleştiğini göstermesi yönünden çok önemlidir.
Bilindiği gibi önyargıyı kırmak atomu parçalamaktan zordur. Muhalefet partileri bu zoru başarmak zorundadır.
Odatv.com
|
