AKP paradigması çatırdadı

05 Haziran 2013 Çarşamba, 08:45

Fatih Polat/Evrensel

AKP’nin üç dönemdir, tek başına iktidar olmasını sağlayan oy desteğinin içinde toplumdaki değişim arayışının önemli bir payı vardı. 2001 ekonomik kriziyle daha önce iktidar olmuş partiler barajın dibini boylarken, hiç denenmemiş olanı deneyerek yeni bir çıkış arama isteği AKP’nin önünü açan temel faktörlerdendi.
“Koalisyon hükümetleri istikrarı engelliyor” iddiasının siyaset piyasasındaki değeri de yine öylesi bir zeminde yükseldi ve tüm bunlar AKP’nin on yılı aşan iktidar sürecinin de önemli dayanaklarını oluşturdular.
AKP’ye destek veren liberaller ve iktidara yakın gazetelerin yazarları, AKP’nin giderek yükseldiği bu yeni düzeni “tek tipçi eski paradigmanın iflası” olarak da yorumladılar çok sık olarak.
Ve bugün Yenişafak gazetesinin Genel Yayın Yönetmeni İbrahim Karagül’ün “Taksim’den Tahrir Çıkmaz” (2 Haziran 2013) başlıklı yazısında, “Birileri Türkiye’deki muhalefet kanalları üzerinden büyük hesaplar yapıyor gibi. CHP’yi, Taksim’de toplananları da aşan bir hesap var gibi. Hatta Erdoğan düşmanlığının da ötesinde bir Türkiye tasavvuru var gibi” diye yazması, kendisinin de, desteklediği AKP paradigmasıyla birlikte sarsıldığının göstergesidir.
İktidara yönelik olarak hızla Türkiye’nin dört bir yanına yayılan bu tepkilerin arkasında “dış parmak” aramak, yüz yıllık resmi paradigmanın temel reflekslerinden biri değil midir?
Aynı şekilde Star Medya Grup Başkanı Mustafa Karaalioğlu’nun, köşesinde “Taksim’den eski Türkiye’ye çıkılır mı?” (2 Haziran 2013) diye sorması, yıllardır yeniden üretilmesine hizmet ettikleri o paradigmanın artık dikiş tutmamasından kaynaklanan bir hazımsızlığın sonucundan başka nedir?
Doğup büyüdüğüm bizim mahallede çocuklarını okula gönderirken “Olaylara karışma yavrum” diye tembihleyen büyüklerin, son birkaç gündür akşam evlerinin balkonuna çıkarak tencere tava çalıp “Tayyip istifa” sloganları atmaları, üzerinde önemli düşünmeyi gerektiren bir yeni duruma işaret ediyor.
Gezi Parkı’nı sahiplenme kararlılığı olarak başlayan ve Gezi Parkı’nın belki adını bile duymamış olanları içine alarak Türkiye’nin dört bir yanına yayılan protestolar, AKP iktidarının tek tipleştirici, muhafazakar ve rantçı “yeni düzenine” açık bir isyandır.
Başbakan Erdoğan, partisinin 30 Eylül 2012 günü yapılan 4. Olağan Büyük Kongresi’ndeki konuşmasında “Herkesin yaşam tarzı bizim teminatımız altındadır. Değil yüzde 50; yüzde 99’la bile iktidar olsak, yüzde 1’in hakkını, hukukunu, tercihlerini korumak bizim boynumuzun borcu olarak kalacaktır” demişti. Günlerdir, binlerce kişinin yaralanması ve yaşanan ölümlere rağmen, polisin gazlı, sulu, plastik mermili saldırılarına boyun eğmeyerek sokakları dolduranlar, Erdoğan’ın bu sözlerinin demagojiden öte bir anlamı olmadığını yaşayarak öğrenmiş olanlardır.
Artık ülkenin batısındakiler de, sokağa çıktıklarında hükümeti geriletebileceklerini görüp, bunun tadına vardılar ve şimdi de bunun tadını çıkarıyorlar.
Bu tabloyu, bu eylemlere katılanların hepsini aynı sepete doldurarak, “bunlar eski düzeni isteyen ulusalcılar” diye okuyanlar, aslında kendilerinin, bu eylemlerle birlikte artık çatırdama sesleri duyulan AKP paradigmasının bir parçasına dönüştüklerini de fark edemiyorlar.
“Benim arkamda yüzde elli var” diyerek bugüne kadar diğer yüzde ellinin üzerinde tepinip duran piyasacı, muhafazakar ve “tek tipçi” AKP zihniyeti, bu ısrarıyla diğer yüzde elliyi dağınık durmaktan kurtararak kendi karşısında mobilize etmeyi başardı. Kutlu olsun!