Utandıran ve mahcup ettiren ittifak!

24 Ocak 2013 Perşembe, 07:27

Doğrusu umudum vardı.

Adalet ve Kalkınma Partisi’nin kuruluş sürecinde “Müslüman demokrat bir parti” Türkiye için iyi olabilirdi.

Necmettin Erbakan’dan kopan bir ekip, çağdaş dünyanın gereklerini de bilerek adım atabilirdi.

Avrupa Birliği’ne hayır demeyen, Amerika ile ilişkileri sıcak tutan ama ona uydu olmayan bir yapı oluşturulabilirdi.

Partinin programı ve tüzüğü buna uygun olarak yazıldı.

Seçim beyannameleri bu yeni duruma göre açıklandı.

***

Sözü uzatmaya gerek yok.

2003-2007 döneminde kısmen bu demokratik refleksle idare edildi ülke…

Ancak sonraki süreçte, halkın da büyük desteğiyle tek partinin otoriter, baskıcı yönetimi ağırlık kazandı.

***

Kişisel olarak hiçbir zaman aldananlardan/aldatılanlardan olmadım.

İran devrimi sonrasında İran Komünist Partisi TUDEH’in düştüğü durumu biliyordum.

Onun için İslamcıların demokrasi söyleminin günü geldiğinde nasıl da anti-demokrat, baskıcı, dogmaların egemen olduğu bir yapıya dönüşebileceğini hiç unutmadım.

Demokrasi ve Uzlaşma grubundaki liberal arkadaşlarıma hep bunu anımsattım.

“Türkiye İran olmaz!” diyenlere inat, “Türkiye, İran’dan bile beter olabilir” diyordum.

***

Ama ne yazık ki, Ahmet Altan, Mehmet Altan’ın da içinde olduğu bazı aydınlar AKP’ye sonsuz kredi açtılar.

Sonradan eleştiri yapmaya başlayınca da, “Kapı önüne konuldular.”

Bu konuda en son örneklerden birini Ayşe Hür yaşadı.

Mustafa Kemal’e düşmanlık yaptığı için kanal kanal dolaştırılan Ayşe Hür, günün birinde Necip Fazıl Kısakürek için, “NF parayı dava için değil, kumar için istiyordu” deyince kızılca kıyamet koptu.

Yapılan küfürler bir yana tehdit bile aldı.

Bunun üzerine çıktığı bir televizyon programında bakın neler söylemiş…

Cumhuriyet Gazetesi’nden Nilgün Cerrahoğlu’nun köşesinde alıntı yapıyorum:

“Ayşe Hür, Habertürk’ün ‘Söz Sizde’ programında -özetle- İslamcılar için şunları ifade etmekteydi:

‘Geçmişte ateist olduğumu söylememe rağmen İslamcılar beni el üstünde tutuyordu. Ben de bunu onların demokratlığına yoruyordum. Hakikaten diyordum, demek çok demokratlar. İnsanları inançlarıyla değil, söyledikleriyle değerlendiriyorlar. Meğerse öyle değilmiş. (Necip Fazıl polemiğinde ateist kimlikle ilgili yapılan geçmiş açıklamalarımı bulup…) ‘Bu kadına inanmayın, O zaten şu, bu’ diyorlar. Bunun (yani… ateistliğin) altını çiziyorlar. Atatürkçülüğü eleştirirken sağ İslamcı muhafazakârlar beni el üstünde tutuyordu. Çok takdir ediliyordum. Şimdi hemen bir iktidar eleştirisi, İslami ideolojideki bir şey, İslam tarihindeki yanlışları söylediğim zaman… Pat diye beni yere bıraktılar!

Bazı şeyleri bu kadar geç fark ettiğim için utandım. Kendimi geç ergenliğe girenler gibi hissediyorum.”

***

Sadece o mu?

Aynı yazıda Prof. Dr. Büşra Ersanlı’nın da itirafları var:

“Demokrasi ve özgürlükler konusunda Erdoğan’ın gelmiş geçmiş en radikal reformcu olduğu yolunda geçmişte yazılar yazdım. Ancak böyle olmadığını gördüm. Pişmanım. Beni dahi tutukladıklarında şaşırdım.”

***

Bu sözlere karşılık Nilgün Cerrahoğlu da şu yorumlarda bulunuyor:
“Piyango sadece kendilerine vurduğunda Hanya’yı Konya’yı anlamak; başkalarına yapılan zulüm, hoşgörüsüzlük örneklerinden ders çıkarmamak, İslamcı kesime şuursuzca yıllar boyu payanda olmak sendromu bu aydınların ortak paydası…”

***

Ne yazık ki, ölümüne çok üzüldüğüm Mehmet Ali Birand da bu tür aydınlardandı.

28 şubat döneminde haksızlığa uğradığı halde, günümüzün diktatörlerine boyun eğdi, haksızlıkları yapanların yanında yer aldı.

Oysa ona yakışan zulme uğrayan, Silivri’de yatan aydınların yanında saf tutmasıydı.