‘Oğlum Şemdinli’de asker bilginiz var mı..?’

11 Ağustos 2012 Cumartesi, 07:41

Hasan KIYAFET/Özgür Gündem

Güncellenme : 11.08.2012 05:04Başlık, çocuğu Şemdinli’de asker olan Rizeli bir ailenin acı çığlığıdır. Gazeteci İdris Emen’in bu konudaki yazısı özetle şöyle: Rizeli bir aile, Şemdinli’de asker olan çocuğundan epeydir haber alamamaktadır. Ayrıca ne yazılı ve görsel medya, ne de devlet bu konuda ciddi bilgi vermemektedir. Çaresiz kalan aile, tek umut kapısı olarak Şemdinli’den rastgele bir ailenin telefonunu çevirmekte görür. İşte asıl dram bu biribirini tanımayan iki ailenin telefon koşuşmasında gizlidir...

Telefonun Şemdinli ucundaki kişi, Rizeli babayı anlar ve kendince onu teselli etmeye çabalar. Burada her şey normal demek zorunda kalır. Yani gerçeği söylemez, söyleyemez. Sonunda Şemdinlili vatandaş: “Rizeli baba bana da inanmadı haklı olarak” diye üzülür...

Güven duygusunu yitirmek, tıpkı umudumuzu yitirmemize benzer. Bunları yitirenlerin de yitirecek başka neyi kalmıştır demek hakkımız değil midir? Pekiyi vatandaşı, yani bizi bu hale düşürmeye kimin ne hakkı vardır? Şemdinli dağlarında kara taşların ardında birbirinin canını almaya pusuya yatmış genç insanlar, ölmeyi öldürmeyi çok mu seviyorlar? Kesin hayır. O zaman kimdir bu savaş severler. Kimlerdir insanların canıyla kanıyla kumar oynayanlar?

Can almak ya da, can vermek için pusuya yatırdıklarımız oralarda öyle yatarken, bizler de çok şükür Bodrum, Marmaris, Antalya plajlarında yatmaktayız. Ama sahiden rahat mıyız? Oğlu ölen bir anne babanın yürek sızısını hangi şehit ve iftar yemeği giderebilir. Cumhurbaşkanı Sayın Gül, Ermenistan’a futbol maçına giderek başlattığı barış girişimiyle hepimizi sevindirmiş, umutlandırmıştı. Şimdi ise ne içimizde, ne dışımızda o barıştan eser kalmadı. Yine aynı Sayın Gül, benzer bir konuda duyarlılığını dile getirirken özetle: Şehit cenazelerinin çoğuna katılıyorum. Şehit yakınlarına yemekler veriyoruz. Fakat doğrusunu söylemek gerekirse sordukları sorulara yanıt vermekte güçlük çekiyorum, diyor. Bu samimi ve dürüst bir itiraftır. Yalnız yetmez. Eğer ortada yaşamsal bir sorun varsa, bunun düzeltilmesini bizler kimden bekleyeceğiz? Hele hükümet de ya beceremiyor, ya da yan çiziyorsa!..

Belli ki Rizeli vatandaşın hükümete olan güveni yitmiş. Doğruyu söylemek gerekirse içte ve dışta kalıcı bir barış konusunda ben de Rizeli vatandaş gibi düşünmeye başladım. Bu hükümet savaş seviyor galiba. Yıllar önce değerli gazeteci-yazar dostum Dr. Erdal Atabek’in bir yazısını anımsadım. Yazı “Benim anam savaş sever” başlığıyla biraz ironik bir şeydi. Annesi sık sık ah çeker ve dermiş ki: Keşke bir savaş çıksa da şu hırsızlar uğursuzlar, kötüler temizlenseler. Ortalık karaborsacıdan katilden geçilmiyor vb...

Yine anımsadığım kadarıyla sevgili Atabek, Annesine çaktırmadan şöyle yanıt veriyordu: Ah Anne’ciğim ah! Savaşa hep kötüler, güçlüler karar verir, iyiler ve emekçiler ölür. Yani olan yine bize olur. Sen bundan sonra sakın savaş isteme. Senin bildiğin o yeke yek kılıç kalkan savaşları da kalmadı artık. Savaşa karar verenler gibi savaşlar da kalleşleşti...

Bunca namuslu aydın, sanatçı bilim insanı, yurdumuzda ve çevremizde işlenen cinayetlerin, dökülen kanların hep seyircisi mi olacağız? Deniz kıyılarında ve yaylalarda tatil yapan dostlarımız, birilerinin yaşaması için birilerinin ölmesi şart mı? Rizeli babanın yerine kendimizi ne zaman koyacağız?...