Tasma

09 Haziran 2012 Cumartesi, 09:19

Yaşar Seyman/YURT GAZETESİ

AKP’nin son on yılına girerken; kamuoyunda sözcükler patlıyor…

Bu sözcüklerin ne yazık ki yüzde doksanı Başbakana aittir.

Başka konuşan mı var?

Konuşsa da hemen konuşma yasağı ardından geliyor.

Parti sözcüsünün bile susturulduğu bir dönem bu dönem.

Başbakan onuncu yıla hızlı girdi.

Sözcüklerle dans etse selamlanır.

Sözcükleri adeta katlediyor.

İnsanlarla sözcüklerin arasını açıyor.

İnsanlar sözcüklerin bu denli yaralayıcı olduğunu görmeye başlıyor.

Oysa yerinde kullanıldığında belki de sevimli olacak sözcük ansızın sevimsizleşiyor.

“Kindar gençlik yetiştirmek” deyince kindar’ın izi kalıyor.

Oysa kindarlıktan uzak tutulan gençlik yetiştirmek dese kindar sözcüğü bile sevimli ve anlamlı görünecek…


“TASMALI GAZETECİLER”

Günlerdir zihnimde tasma sözcüğü ile geziyorum...

Yüzlerce gazetecinin tutuklu olduğu ülkede bir de “tasmalı gazeteciler” gündeme düşüyor...

Ne büyük bir acı…

Kim bunlar?

Kim olursa olsun, insan bunlar, kalemlerini satsalar da insan.

Tasmalı olmayı hak etmiyorlar.


Tasma?

Türkçe sözlükte:

1- Kimi hayvanların boynuna takılan, onları çekip götürmeye, bir yere bağlamaya yarayan, kemer biçiminde bağ.

2- Nalının ayağı tutan meşin bölümüdür.


Geçen yıl Tarsus’un Çamalan Köyü’nde dostlarım Hasan ve Aysel Kılavuzların evine gittiğimde tanık olduğum manzarayı unutamıyorum. Çamalan’daki evlerinin bahçesine köpekleri Zeytin’i tasmayla bağlayıp Adana’ya gidiyorlar. İki günün sonunda birlikte eve döndüğümüzde Hasan Kılavuz ilk iş olarak Zeytin’in tasmasını çıkarmaya gitti. Tasmayı çıkarır çıkarmaz, Zeytin onun, ellerini, yüzünü, okşamaya başladı. Neden beni iki gün bağlayıp gittin? Hiç mi acımadın? Komşular yemeğimi verdi, bu bana yetmedi biliyor musun? Sorularını sanki ardı ardına sıraladı. Zeytin’in tasmasından kurtulur kurtulmaz yaptığı hareketler üzerinden bir yıl geçmesine karşın gözümün önünden gitmiyor…


TASMA MI?

Hayvan için bile sevimli olmayan acı veren bir bağ insan için kullanılır mı? Hele hele bir gazeteci, elinde kalemi olan, kamuoyu vicdanı olan, özgür olması gereken bir insanın, gazetecinin, yazarın tasmalı olması bir yana öyle tanımlanması bile bu topraklarda olduğu gibi her toprakta ölümdür.

Yakındır televizyonlarda, gazetelerde, sokakta birinin bir diğerinin üstüne “ seni, seni tasmalı” diye yürümesi çok yakındır.

Oysa bir ülkenin Başbakanı herkesin Başbakanı olmalıdır.

Yurttaşları adına konuşurken hangi uğraşta olursa olsun onları yüceltmelidir. Bir de sözüyle özü bir olmalıdır.

Bir yandan “Tasmalı gazeteciden” yakınacaksın, öte yandan “Tasmalı gazeteciler” yaratacaksın…

Bu yaman çelişkiyi bu uğraş kaldırır mı?