Asmayalım da besleyelim mi?

01 Nisan 2011 Cuma, 09:30

CÜNEYT ÖZDEMİR/Radikal

Kimse konuşmaya, tartışmaya yanaşmıyor. İşin kolayı: Getirin urganı ve kasabanın ortasında yüksek bir ağaç dalı bulun...

Sezen Aksu’nun ‘Ünzile’ şarkısını mırıldanıp konuya giriş yapalım. Bu haftanın toplumsal travması Zekeriya Öz’ün görevden alınması değil, Kayseri’de 3 çocuğun vahşi tecavüz ve cinayetinin ortaya çıkması, Silopi’de genç erkek çocuklarına yapılan taciz ve şantajın anlaşılması ve İstanbul’un göbeğinde 9 yaşındaki Fırat’ın Sefiller romanından fırlamışçasına çaresiz, kimsesiz katledilmesiydi. Çocuklarını seven ama korumayı bilmeyen bir milletin ahfadı olduğumuzu bir kez daha bu üç olayla gördük. Doğu’nun hasletlerini Batı’nın vahşeti ile aynı urganın ucuna ilmiklediğimiz için ‘asalım şerefsizleri’, idam geri gelsin tartışmaları da hortlamakta gecikmedi.
Bu tartışmalara girişmeden küçük bir test yapalım. Etrafınızdaki kadınlara ‘çocukluklarında yaşadıkları taciz hikâyelerini’ sorun, muhtemelen benim gibi siz de anıların çokluğu karşısında şaşıracaksınız. Pek çoğunun çocukluğunda yakın çevresiyle ilgili bir taciz anısı var. Üstelik bu yakın çevre, akrabalardan başlayıp komşulara, mahalle mensuplarına kadar uzanıyor. Çaktırmadan evin ıssız bir köşesinde sıkıştıranlar, kucağına alıp herkesin ortasında güya severken gizlice dokunanlar, otobüste güya iyilik yapıyormuş havasında taciz edenler ve daha neler neler... Çocuk tacizi bizim o efsanevi aile yapımızın, dostluk çemberimizin, sıcak mahalle kültürü ikiyüzlülüğümüzün ‘sır’larının döküldüğü özel bir alan. Üstelik aradan yıllar geçip ‘büyümeden’ başına gelenleri hiçbir kız çocuğu itiraf edemiyor. Zaten pek çoğunun başına ne geldiğinin farkına varması yılları buluyor. Geçen gün “Sen hiç taciz edildin mi” diye sorduğum kadınlardan biri yaşadıklarını anlatırken kızgındı: “11 yaşında otobüste okula giderken bir adam gelip her yanımı ellemeye başladı. O kadar utandım ki o kalabalık otobüsün içinde hiçbir şey diyemeden durdum” diyordu. Tacizcilerin çocuklara karşı en büyük silahı, “Yaşananlar aramızda bizim sırrımız olsun” yalanı. Ya da “Söylersen her şeyi internete yayarım” tehdidi. Ailelerin tanıdık büyüklere çocuklar karşısında tanınan sonsuz güvenilirlik kredisi ve çocuklarda tacize uğrayıp uğramadıklarının farkında bile olmama bilinci. Kimsenin bunları konuşmak, tartışmak işine gelmiyor tabii. İşin kolayı, getirin urganı ve kasabanın ortasında yüksek bir ağaç dalı bulun. Yaşasın adam asmacalı ileri bilinç ve vicdan demokrasisi!



Ruby’nin itiraflarının yaktığı partisever Berlusconi mahkemelerle boğuşuyor.

Bunga Bunga partisi
Günlerdir ne olduğunu bulmaya çabalıyorum. Bizim buralarda pek revaçta olmadığından kime sorsam net bir cevabı da yok. Ancak İtalya’da, siyasetin göbeğinde bir parti davası var. Berlusconi’nin 17 yaşında bir kız ile beraber olduğu iddialarını soruşturan mahkeme, 136 kişinin tanık olarak dinlenilmesine karar vermiş. Üstelik, aralarında Ronaldo ve George Clooney gibi dünya çapında isimler de var. Savunma ise başta İtalya Dışişleri Bakanı olmak üzere 78 kişiyi tanık olarak çağırmış. Olayın bu kadar dallanıp budaklandığını görünce merak biraz daha arttı. Ne menem bir partiymiş bu Bunga Bunga ki 200 tanıklı dünya starlarından futbol yıldızlarına, Dışişleri Bakanı’ndan Başbakan’a kadar neredeyse bütün dünyanın tanık olacağı bir davaya dönüşmüş. Dava sonucu ne olur bilmiyorum, ama tabloya bakınca şurası kesin, adamlar parti vermeyi ve eğlenmeyi biliyor.

‘İlahi Ergenekon’ çarpması
‘İlahi Ergenekon’ dalgasına kapılan en ilginç isim, kuşkusuz Zekeriya Beyaz’dı, onun da evi arandı. Bu sefer gözaltı yaşanmadı, sadece evlerde arama yapıldı. 19 dalga sonra bir ilk de bu vesileyle yaşandı. Aramaların ardından Zekeriya Beyaz televizyon kanallarında konuşmaya başladı. Ev araması izninin kendisine okunmadığını söyledi. Aramanın kapsamını aştığını söyledi. Aramanın kanunsuz yapıldığını belirtti. Konuştu, konuştukça da farklı bir tablo ortaya koydu.
Bunu yapabilmesini dün değişen yeni Ergenekon atmosferine borçlu. Yoksa şu anda ya gözaltında ya da Silivri’deydi ve televizyonda hakkında atıp tutanları izliyordu. Gazetelerde kendisine akıl verenleri okuyup duvarları yumrukluyordu.

Senin cemaatin, benim cemaatim
Başörtülü bir kadın masaya oturduğu zaman yüzünü ekşiten ‘laik’ ve ‘Batılı’ insanların yer aldığı cemaatle, masada oturanlardan birinin içki istediği zaman başını sinirle öne eğen ‘inançlı’ ve ‘Müslüman’ insanların olduğu bir cemaat arasında fark yok aslında... Sadece kişisel nedenlerle sinir olduğu bir insana komplo kurulduğu zaman ‘Oh olsun’ deyip, kendi arkadaşlarının başına aynı şey geldiğinde kıyameti kopartan solcu cemaat mensubu ile sadece kişisel nedenlerle sinir olduğu bir insana komplo kurulduğu için ‘Az bile’ deyip, kendi inancından arkadaşının başına bir şey geldiğinde ortalığı yıkan sağcı cemaat mensubu da birbirinin tek yumurta ikizi... Aklını vicdandan, haktan hukuktan değil ‘bizimkiler’den tarafa çeviren sağcısı da solcusu da benzer cemaatin kıblesine bakıyor... O yüzden ‘yandaşı’ da ‘yoldaşı’ da aynı yolda buluşuyor. Birisi birinden inancı, ahlakı, hayatı anlamında farklı gibi gözükse de hedefi, komploculuğu ve kayırmacılığı ile aynı kapıyı zorluyor. Görüyoruz ki gazetecisi, politikacısı, polisi, enteli danteli, hatta akademisyeni bile aynı koridorda yürüyor.