Mümtaz İdil: Kim bu akıncılar

08 Ağustos 2012 Çarşamba, 07:03

Benim askerlik yaptığım dönemde Tuzla Piyade Okulu’nda manzarayı umumiye şöyleydi:

2 bin kişilik piyade okulunu hızlandırılmış eğitim enstitüsü mezunları doldurmuştu.

1977 yılında askerliğini yedeksubay olarak yapmaları için çoğu eğitim enstitülerine “hızlandırılmış” eğitim vermişlerdi.

Öğrenci olaylarının da etkisiyle, iki ay içinde iki yıllık eğitim enstitüsünü bitirenler bile oldu.

Bu da en çok, imam hatip çıkışlı eğitim enstitüsü mezunlarına yaradı.

Askerliklerini hiç beklemedikleri anda yedeksubay olarak yapma olanağına kavuştular.

Zaten büyük birikim vardı.

Eritmek de gerekiyordu.
Kısa dönem daha önce çıkmıştı ve bir kez daha da düşünülmüyordu.

Öğrenci olaylarının yatıştırmak için hem eğitimi hızlandırmak hem de zamanı gelenleri boş gezip de olay çıkarmasın diye askere almak da güya akıllıycaydı.

Benim gibi, mezuniyetinden çok sonraları gelenler de vardı, ama azınlıktaydık.

Çoğu daha üniversite veya yüksek öğrenim bitirecek yaşta bile değillerdi askere alındıklarında.

Üstelik de Ağustos ayında acemi eğitime başlamıştık ve şimdiki gibi Ramazandı.

Ağır eğitim şartlarına rağmen oruç tutmakta direnen ve bu isteklerini de kargaha kabul ettirenler için iftar saatine göre yemek yiyebiliyorduk.

Ayrıca sahurda da yemek çıkıyordu.

Ama öğlen yemekleri tam bir karmaşaya dönüşmüştü. Eğitim aksıyordu.

Bayılanlar oluyordu. Uyanamayanlar aç aç oruç tutmaya çalışıyor, kimi gündüz nöbetlerinde bile uyuyup kalıyordu.

Disiplin allak-bullak olmuştu yani.

Ama oruç tutmakta direnenler bir bir pes etmeye başladı. Akıl işi değildi çünkü. Sahura kalkamıyorlar ya da hem sahur hem nöbeti üst üste yapmak zorunda kalıyorlardı.

Birkaç gün içinde yavaş yavaş bölükler düzene girdi.
Oruç tutan neredeyse hiç kalmadı ve öğlen ve akşam yemekleri de zamanında yenmeye başlandı.

Bir öğle yemeği sırasında genelde olduğu gibi yine üzüm hoşafı vardı. Tam çala kaşık hoşafa saldıracaktık ki, içimizden biri, “ben bunu yemem, içinde sinek var” dedi. Baktım benim hoşafta da iki sinek yarışıyor...

Karşımda imam hatip çıkışlı enstitü mezunları oturuyordu.
İçlerinden biri, kaşığıyla sinekleri hoşafa iyice batırdı ve, “sol kanadında kötülükler ve pislikler vardır, sağ kanadında temizlik ve iyilikler. Her iki kanadı da batırırsan bir birini götürür. Temiz olur,” dedi ve afiyetle içti.

Gözlerime inanamadım.

Baktım, hepsi sinekleri batırıp batırıp hoşafı içiyorlar.

Sonradan bazılarıyla dost olduk.
Aralarında İslam kültürünü derinden bilen ve kendini diğerlerinden ayrı tutanlar da vardı.

Akıllılarından biri, “bizim en büyük düşmanımız solcular değil,” demişti. “Biz ülkücülere düşmanız.”

“Siz kimsiniz,” diye sormuştum safça.

“Biz Akıncılarız,” demişti.
Bir şey de anlamamıştım açıkçası. “Ne kadar çoksunuz,” diye abuk da bir soru sormuştum.

“Tahmininden çok fazla,” demişti ciddi bir biçimde. “Yirmi yıl sonra iktidardayız.”

Hiç inandırıcı gelmemişti.

Ortalık kavruluyor, millet birbirini boğazlıyordu, ama Akıncılar diye bir grup yoktu ortada.

Şimdi anlıyorum adı Kemal olan soyadını unuttuğum devre arkadaşımın ne demek istediğini. Anlamaktan öte, yaşıyorum.

Bugünlere son on yılda gelmedik. Hatta Kemal’in söylediği kadar çabuk da olmadı. Yirmi yılda gelmediler, sabırla tam 25 yıl beklediler.

İğne oyası gibi işlediler toplumu.

Alıştırdılar, kendilerini sevdirdiler, kabul ettirdiler ve geldiler. Kabul edilinceye kadar da kendilerini hiç göstermediler.
Saygın olmaya özen gösterdiler, gerekirse sizinle bilardo oynadılar, pop müzik dinlediler, resim sergilerine gittiler, kahvelerde okey oynadılar... Ama sabrettiler.

Hadi gel de anımsama şimde ağustos böceği ile karınca masalını...
Biz hep saz çaldık, onlar hep “kışa” hazırlık yaptı.

Masalı bile masal diye okumuş geçmişiz.

Yalan mı?

Cumhuriyet kazanımları tek tek elden gidiyor, geçtim artık solcuların kendi içindeki kavgalarını, ülkücüler ile solcular, 12 Eylül darbesinde kimin daha çok kayıp verdiğinin hesabını yapıyor.

Yakında kavga edecek toprak bulamayacaklar, haberleri yok.

Kaynak : Mümtaz İdil /ODA TV