Annem benim hafızamdı

13 Mayıs 2012 Pazar, 09:30

Doğan HIZLAN

ANNE sevgisi sözü benim için yetersiz.

Annemle birlikte yaşadığım için bizimkisi karşılıklı bir bağımlılık duygusuydu. Hafıza ile akıl çok seyrek bir insanda buluşur, annem bu buluşmanın simgesiydi.
Ailenin bütün bireylerinin doğum tarihini bilirdi, evlenme günlerini evlenenlere bile o hatırlatırdı.
Her şeyimi ona sorardım, hatırlamam gereken. Eski arkadşlarımla karşılaştığımda kim olduklarını o bana söylerdi.
Anne kavramı belleğimde öylesine yer etmiş ki, yayımladığım ilk kitap, “Haydi Anlat Anneciğim” başlıklı bir antolojiydi.
Birçok bilgiyi annemin hafızasına teslim ettiğimden, başımdan geçen komik olaylar gözümde canlanmaya başladı, günlerdir.
Gençliğimde kan aldırmaya gittiğimde, kan grubumu sorduklarında, hemen şimdi anneme telefon eder öğrenirim demiştim. Yüzlerindeki gülümsemeyi unutmuş değilim.
Ne zaman ana denilse, Brecht’in Kafkas Tebeşir Dairesi gelir aklıma, gerçek annenin çocuğuna gösterdiği sevgi fedakârlıkla bezelidir.
Ben annemi yakınırken görmedim. Hele akşam iş dönüşlerinde; günün kötü, üzecek bir olayından hiç söz etmezdi. Çevresindekilere de günün dertlerini bana iletmemeleri için uyarırdı. Aile içi sorunların benim üstümden kayıp gitmesi için olağanüstü özen gösterirdi.
Ben akşamları eve dönen kocalarına dert yanan anaları, kendi annemin davranışıyla uyarmak isterim.
Bildiklerimin, öğrendiklerimin bilançosu çıksa, hepsi anneme yazılır.
Yazdım da!
İlhan Berk’in bir şiirine dair detaylı bir yazı yazacaktım bir keresinde. Bunun için İngiltere’den bir Paul Kle getirtmişti.
Notalarım için ne çok çaba harcamıştı.
* * *
MASAMDA beni bu yazıya sevk eden bir antoloji duruyor.
Necati Güngör’ün hazırladığı Benim Annem Güzel Annem antolojisi. “Seçilmiş Anne Öyküleri” okudum.
Halikarnas Balıkçısı’nı tanıyanlar, onun coşkusunun sahihliğini, yazdıklarına yansıdığını görüverirler.
“Yol Ver Deniz! Bir Ana Taşıyoruz” fırtınalı denizde, doğaya meydan okuyan gemicilerin teknesinde, bir doğumun öyküsüdür.
Anneler günü nice annenin de hüznünü, gözyaşını saklar içimizde, Refik Halit Karay’ın düşmandan kaçarken, çocuğunun cesedini farkında olmadan sırtında taşıyan ananın anlatıldığı Gözyaşı bizi tarihin kara sayfalarına götürüyor ve anne acısına.
Ana/annenin Anadolu’daki öyküsünü Türk yazarlarından okumanın tadını çıkardım bu kitaptan.
Kemal Tahir’den, Orhan Kemal’den, Samim Kocagöz’den annneyi okumak, bence annemizi, anneliği yeniden keşfetme yolculuğuna çıkarır bizi.
Füruzan’ın İskele Parklarında öyküsü, ince bir sızının ustaıkla anlatılışıdır. Anne nasıl da onda kutsanır.
Selim İleri’nin Annemin Sardunyaları, annesiyle ilişkisini benim gibi yakından bilen biri için çok daha etkileyici.
Necati Güngör’ün Sevgi Ekmektir, ince duyarlıkların yaşamımızı kuran unsurlar olduğunu hatırlatıyor.
Ben kitaplığımdaki bir antolojiden hareket ettim bugün. Ama biliyorum ki Türk ve dünya edebiyatında nice iyi eser vardır annelerle ilgili olan.
Şiirlere girmiyorum bile. Yoksa daha en başta iki iyi şairin aynı zamanda annenin, Gülten Akın ve Sennur Sezer’in bütün şiirlerini yazmam gerekirdi burada.
* * *
ANNELER gününde annemi andım.
Bütün annelerin anneler gününü kutlarım!