Tarih sizi de yargılayacak

09 Nisan 2012 Pazartesi, 10:18

Erol Çevikçe/VATAN

Artık çok kesin anlaşıldı ki, R. T. Erdoğan CHP’nin son kırk yılını eleştirmekle doymuyor. Varsa yoksa 1950 öncesini diline dolamış, “küfür” edip duruyor. Geçen hafta grupta, 1932’deki bir olayın gazete sayfasını göstererek, İsmet Paşa’ya faşist diyerek, intikam duygusunu tatmin etmeye uğraşıyor. Kılıçdaroğlu’nun yakıştırdığı gibi “cahil” değil ama tam bir “aslını inkârcı”. İsmet Paşa'ya bu sıfatı layık görenlere iki olayı anımsatmak gerekir; ilki 27 Mayıs darbesini yapan askerlerin içinden faşist eğilimli bilinen 14’lerin tasfiye edilmesi ve 1961 seçimlerine gidilmesi İsmet İnönü’nün sayesinde olmuştur. İkincisi, CHP-AP hükümetinin Başbakanı İsmet İnönü, 1961’deki Albay Talat Aydemir’in ayaklanmasına karşı harekâtı, bugün R. T. Erdoğan’ın TBMM’de Başbakan olarak oturduğu sıradan yönetmiştir.

Tartışılsa da demokratik tanımla, çok partili seçim sandığını halkın önüne ilk kez İsmet İnönü koydu. CHP’nin bağrından çıkan Demokrat Parti (DP), 1950’de aldığı 4 milyon 241 bin yani yüzde 53 oy alarak çıkardığı 415 milletvekiliyle iktidar oldu. 3 milyon 177 bin yani yüzde 40 oy alan CHP de seçim sistemi yüzünden ancak 69 milletvekili çıkararak ana muhalefet partisi görevini üstlendi.

DP’nin devamı olan Adalet Partisi (AP) ve Doğru Yol Partisi (DYP) 12 Eylül 1980 darbesinde kapatılana kadar, aralıklı toplam 20 yıllık iktidarlarında, hep CHP ana muhalefet olmayı sürdürdü. Darbe sonrası kurulan Anavatan Partisi (ANAP) dönemlerinde de yine CHP ana muhalefetteydi. Bütün bu süreçte, önce sorumlu düzeyde kamu görevlisi ve 1973 seçimlerinden sonra kesintisiz kırk yıldır da politikanın içindeyim. Kuşağımın olduğu gibi benim de eğitim yıllarım olan 1950-60’ları ülke sorunları üzerine politik tartışmalarla geçti.

Adnan Menderes’le İsmet İnönü’nün, Süleyman Demirel’le Bülent Ecevit’in, Turgut Özal’la Erdal İnönü’nün ve Necmettin Erbakan-Mesut Yılmaz-Tansu Çiller koalisyonlarıyla Deniz Baykal’ın tartışmaları, çekişmeleri ve hatta kavgalarını bir kez daha belgeleriyle gözden geçirdim. Yanına da R. T. Erdoğan’ın Baykal’la geçen ilk iki Başbakanlık dönemini koydum; görülen o ki halkımız ilk kez ana muhalefete karşı, tavrıyla ve söylemiyle hiçbir demokratik ülkede görülmeyecek düzeyde, gerçek dışı suçlayıcı ve sürekli gerginliği tırmandıran bir Başbakan'la karşı karşıyadır. Seçim akşamı “Ustalık dönemim” derken, kastının gerginliği artırarak halkı huzursuz etmedeki ustalığı olduğu anlaşıldı artık.

Baykal’la 2002 seçim öncesi ilk çıktığı televizyon tartışmasında cesaretini ispatlamak için saldırgandı. Ancak, üçte bir oyda kalınca, tek başına iktidar olsa da, 2007’ye kadar alttan almayı ve mağdur rolünü oynamayı yeğledi. 2007’de aldığı oyun verdiği güçle alçak tonla da olsa CHP’nin üstüne gitmeye başladı. Oysa aradaki birkaç yıllık koalisyon ortaklığı dışında 60 yıldır CHP iktidar olmamıştı. Kendisini adalet ve kalkınma davasına adadıysa ve geçmişin hesabını soracaksa, R. T. Erdoğan’ın muhatabı Baykal ve Kılıçdaroğlu değil, Demirel, Özal, Erbakan ve Çiller olmalıydı.

Başbakan'da bir nebze sorumluluk ve vicdan varsa ve kendine güveniyorsa, önce bu gün hesabını sorduğu olayların asıl sorumluları olan uzantısı olduğu merkez sağ ve Türk-İslamcı partilerin hesabını vermelidir. Hem de muhalefete değil, yoksulluk sınırındaki, işsiz oğluna ve kızına çare arayan halka vermesi gerekir. Devletin olanaklarıyla ele geçirdiği propaganda gücünü kullanarak ülkenin ve halkın gerçek gündemini değiştirmeyi hiçbir tiran, sonuna dek sürdürememiştir ve sürdüremez de. Bu halk her zaman olduğu gibi yarınlarda yine, milyonlara varan iş peşindeki oğluna, kızına sahip çıkacak bir yeni “Kendindeni” bulma yürekliliğini gösterecektir.