Yeni 'seçmeli dersler'e dair

03 Nisan 2012 Salı, 10:13

Kürşat Bumin/Yeni Şafak

\'4+4+4\' yasasının son derece aceleye getirilmiş bir düzenleme olduğunu düşünsem de, ilk ve ortaöğretim müfredatına Kur'an ve siyer derslerinin dahil edilmesini ben de olumlu bir adım olarak değerlendiriyorum.

Dünkü yazımda hatırlattığım gibi Türkiye Cumhuriyeti kuruluşundan hemen sonra, özellikle de \'Harf Devrimi\'ni takiben toplumun büyük çoğunluğunun tercihi olan İslamın okullarda (özellikle şehir okullarında) öğretilmesinden vazgeçmiştir. Devletin laikliğin bu son derece katı-sekter anlaşılmasının sonucu olan bu tür bir düzenleme Batı'da bugün olduğu gibi dün de karşılaşılmayan bir seçimdir. \'Laiklik\' konusunda Türkiye'deki uygulamayı en fazla çağrıştıran Fransa'da bile \'din eğitimi\' (Hrıstiyan Kiliselerini anlamak gerekir tabii ki) Okul'un Katolik Kilisesi'nin elinden alındığı en sıcak dönemlerde bile gözlemiyoruz. Fransa'nın \'din eğitimi\'ni Okul'dan dışarıya çıkarmasının karşılığında haftanın bir gününü (çarşamba) Kilise'ye bağışladığını unutmayalım. Bugün halen Alcase-Moselle'in üç ilinde okullarda din eğitiminin zorunlu tutulması da hatırlayarak...

2004'de OCDE'nin 44 ülkedeki eğitim sistemine ilişkin gerçekleştirdiği bir araştırmada bu ülkelerin en az 2/3'ünün devlet okullarında din eğitimine yer verdiklheri belirtiliyor. Devlet dini olan Şiyotizmin ülkenin II. Dünya Savaşı'na girmesinden sorumlu tutulduğu için okullar da dahil olmak üzere devletin bütün kurumlarında din eğitiminin ve bu çerçevedeki faaliyetleri nin yasaklandığı Japonya ya da 19. yüzyıldan beri laik olan Meksika gibi özel bazı ülkeler dışında ülkelerin büyük kısmının okullarında öyle ya da böyle bir \'din eğitimi\'ne yer verilmiştir. Büyük Britanya, Almanya, Belçika, İtalya, Hollanda, Danimarka, İspanya, Polonya, tabii ki Yunanistan vb. (Devlet okullarında ve devletten yardım alan okullarda din eğitimine izin vermeyen ABD'deki düzenlemeyi, din özgürlüğünü ianayasası ile herkesten önce dokunulmaz kılan bu ülkenin her yönü ile apayrı olmasından dolayı dışarıda bırakıyorum.)

Yeni seçmeli derslerin müfredata girmesiyle büyük sıkıntılarımızdan birisi olan zorunlu \'Din ve Ahlak Dersi\'nin de vadesinin dolduğunu düşünüyorum, çünkü müfredatın iki \'din dersi\'ni barındırması ortaya açıklanaması imkansız bir durum çıkaracaktır. Ayrıca yasa ile konulan seçmeli derslerin müadilleri başta alevi öğrenciler için olmak üzere diğer inanç sistemlerini benimsemiş ailelerin çocukları için de düşünülmelidir. (Gayrimüslim öğrencileri düşünerek yapmıyorum bu öneriyi; çünkü o öğrenciler zaten bu görevi yerine getiren yetkili din kurumlarına sahipler. Üstelik bu kurumların okul çatısı altında yer almak istemeleri de imkansız görünüyor.)

Dolayısıyla bütün \'medeni ülkeler\'de olduğu gibi bu ülkede de devletin din eğitimini –yine dünkü yazımda belirttiğim gibi \'Askerin Din Kitabı\' sınırlamasından kurtarıp - toplumun isteği doğrultusunda okullara da sokmak görevi olduğu inkar edilemez. Bu isteğin yerine getirilmesi \'sivil özgürlükler\' (\'negatif özgürlükler\' mi diyelim?) bahsi çerçevesinde devlete düşen bir görevdir. Bizim dışımızdaki dünyada da zaten bu iş ta başından beri benimsemiş durumdadır. Ancak işin bu yönüne ilişkin bir eleştirimi de dile getirmek isterim:

Başbakan, yasanın Meclis'ten geçmesinden sonra katıldığı bir toplantıda konuyu şu sözlerle değerlendiriyordu:

\'Dün, genel kurulda, dayatma değil, faşizan baskı değil, tehdit değil, hür irade, millet iradesi, demokrasi galip geldi ve millet egemenliği bir kez daha anlam kazandı. Duvarındaki 'Egemenlik Kayıtsız Şartsız Milletindir' ifadesi ilk defa yerini buldu. Çünkü çoğu kez o ifadeye rağmen bir şeyler yapılıyordu. Ancak şimdi ona rağmen yapılamadı. Milletin iradesi tecelli etti. Statükonun tüm direnişine, tüm tahriklerine, tüm provokasyonlarına rağmen, dün Türkiye Büyük Millet Meclisi'nde sadece ve sadece millet iradesi hükmünü verdi. Köhne bir zihniyet, dayatmacı zihniyet, değişime direnen zihniyet dün Ankara'da parlamentoda milletten gereken cevabı aldı.'

Başbakan'ın aktardığım bu sözlerinde karşılaştığımız gibi \'rövanşizm\'i hatırlatan bir siyasetten uzak durmak gerekmiyor mu? Sonuç olarak yeni düzenleme \'sivil özgürlükler\' bahsi içinde yer alan bir özgürlüklüğün (aillerin inançları doğrultusunda çocuklarına eğitim verilmesini isteme hakkı) kullanılmasına kapı açmaktadır. Dolayısıyla bu olumlu adım, \'Egemenlik Kayıtsız Şartsız Milletindir\' gibi günümüzde epeyce \'korkutucu\'(!) gelen formüllere başvurmadan sakin sakin konuşulup tadı çıkarılmaya çalışılsa daha iyi olmaz mı?

\'Sivil özgürlükler\'den söz etmek, onları savunrmak ve bu alanda önemli olumlu adımlar atıldığına şahit olmak bu özgürlüklerin tabiiatından dolayı zaten fazla \'politik olmamayı\', ılımlılığı, memnuniyeti-sevinci gerektirmiyor mu?