Ah bu -12-ler

18 Mart 2012 Pazar, 09:44

Hasan KIYAFET/Özgür Gündem

Büyük feylesof Nasrettin Hoca’nın bildiğiniz binlerce fıkrasından birisi de, yakalayamadığı buzağı için gidip ahırdaki ineği dövmesi olayıdır. Hoca’ya sorarlar:

-Kaçan buzağıdır, sen neden ahırdaki suçsuz zavallı ineği dövüyorsun?

Hoca her zamanki bilge rahatlığı ile:

-Siz öyle bilin, bu kaçmaları kıç atmaları yavru buzağıya kim öğretti ki? der...

Şu sıra 12 Mart, tarihi sıradan bir gün gibi aramızdan sıyrılıp geçiverdi. Siz onu gelin bir de benim çağımdaki zamanın mağdurlarına sorun. Bugün çektiğimiz 12 Eylüllerin, onun yan ürünü olan Sivas, Maraş, Çorum, Gazi katliamlarının, yetmedi Hayata Dönüş Operasyonu ve dahi Uludere cinayetlerinin baş mimarı elbette 12 Mart 1971 Darbesi’dir. Yani buzağının peşine düşerken, ahırdaki ineği gözardı etmemiz üstünedir endişem. Dolaysıyla tarihte çok rastlanan ve de yan çelişkinin baş çelişki edilerek asıl failin gözden kaçırılmasınadır korkum. Son zamanlarda varsa da yoksa da 12 Eylül’dür deniyor tamam da, asıl suçlu olan 12 Mart ne olacak? Buradan sakın 12 Eylül’ü es geçelim demek istediğim biçiminde bir yanlış anlam çıkarılmamalıdır. Çünkü yaşım başım gereği her iki “12”leri de yaşayan şanssızlardan biriyim. O zaman tecrübeme dayanarak bir durumun altını çizmek zorundayım:

12 Mart işkencesindeki kaba sopanın arasında hep ince bir soru sorulurdu: “Baştan anlat lan, nasıl ve neden komünist oldun?”

12 Eylül’de ise, “Örgütünün adını söyle lan” diyorlardı.

Bu iki soru arasındaki diyalektik bütünlüğün yanı sıra o ince farkı da görmek gereklidir kanısındayım. Çünkü sözü edilen fark birincisinin teorik konumlu, ikincisi ise o teorinin konuşlandığı pratiği hayata geçirmek amaçlıdır. Bu durumda birincinin önemi kendiliğinden daha bir açık ortaya çıkmıyor mu? Ya da birinci darbenin gerçekte ikincisine kapı aralamak için kotarılmış olduğu kuşkusunu! Yoksa 12 Mart’ın fiziki anlamda kısa boylu Genelkurmay Başkanı, boyunu aşan şu veciz sözü nasıl söyleyebilirdi ki: “Türkiye’de sosyal uyanış, ekonomik gelişmeyi aşmıştır, derhal engel olunmalıdır, vb...”

Yukarıdaki görüşe yaslanarak, 12 Mart’ın anti proleter, kitap ve bilgi karşıtı bir hareket olduğunu tartışmasız söyleyebiliriz. Eşimle birlikte Davutpaşa Kışlası’na tıkıldığımızda, aramızda sadece Yaşar Kemal, Prof. Muammer Aksoy, bir bacağı kesik olan Prof. İsmet Sungurbey değil, işçi liderlerinden Kemal Türkler, Kemal Nebioğlu, Sait Çiltaş, Şaban Erik ve daha niceleri de vardı. Selimiye Kışlası’nda ise Kavel ve İzmit’ten toplanmış işçiler doluydu. Sonradan yargılandığım davanın adı ise yine İzmit’ten İstanbul’a büyük işçi yürüyüşünü gerçekleştiren “Haziran Harekatı” adını taşıyışı da boşuna değildi...

Şimdi denebilir ki 12 Mart darbecilerinin, işkencecilerin çoğu öldü, kimden hesap soracağız. Elbette bu geleneği sürdüren devletten hesap soracağız. Elbette devri sabık olarak mahkum edeceğiz.

Bugün yaşadığımız Uludere’de, çadırlarda çatılarda diri diri yanan işçi cinayetinde, Kütahya-Emet’teki Kürt işçilere karşı tezgahlanan ırkçı saldırılarda, eğer 12 Martların, 12 Eylüllerin izlerini göremiyorsak ciddi biçimde görme sorunumu var demektir...