Koğuşun sesi

18 Mart 2012 Pazar, 09:39

UĞUR KUTAY /Bir Gün

Koğuşun sesi (Anlık Fragmantal Gazete)

“Men senin diline deymirem, cellad, / Gel sen de bu ana dilime deyme! / Senin de bağın var, gülün var, çekin, / Bağımda ekdiğim gülüme deyme!”
Çok kötü bir haftaydı… Oğlumun bir spor etkinliği vesilesiyle bulunduğum heterojen katılımlı bir ortamda, eski polis yeni tüccar bir adamın şu sözleriyle başlayan feci bir hafta: “Terörü evine getirenin evine terör götürmeden bu iş hallolmaz.” Böyle retoriğe oynayan korkunç cümlelerin hâlâ sarf edilebiliyor olmasına inanabiliyor musunuz?! Bunları ya bir beyinsiz -onlarca yıldır tam da bu yapıldığı halde, onlarca yıldır tam da bu yapıldığı için tek bir sorunun bile çözülmediğini göremeyecek kadar beyinsiz...- söyleyebilir, ya da ciddi biçimde sadistik bir kafa; “90’lar boyunca Güneydoğu”da hoşuna gitmeyen düşüncelere sahip insanları evlerinden ve işyerlerinden beyaz Renault’larla alıp bilinmeyen mezarlara götüren, hem kendini hem de tüm bir halkı bunları ülke adına yaptığına inandıran hasta bir kafa… Böyle başlayan bir haftadan ne hayır gelir ki?!





Haftanın kötülüğü katlanarak ilerliyordu, katliam davasının zamanaşımı haberi geldi. Bu haber mi daha korkunçtur, yoksa bu haber karşısında koca ülkenin başbakanının söylediği ilk sözler mi, bilmiyorum: “Milletimiz için, ülkemiz için hayırlı olsun.” Adam sanki baraj açıyor, değil mi? Barajın kapakları kaldırılınca nasıl pis bir suyun üstümüze hücum ettiğini de gördük: “Yaktık, yine yakarız!” diye bağırarak kendileri gibi düşünmeyenlere saldıran çapulcu sürüsü… Eh, önünüzde 4+4+4, arkanızda böyle bir başbakan, böyle bir yargı, böyle bir emniyet teşkilatı varken hem dininize hem de kininize sahip çıkar, yaktıkça yakarsınız tabii… Vedat Özdemiroğlu’nun güzel sözcük çevirmecelerinden birindeki gibi, dinde yoktur belki ama, kinde kesinlikle zorlama var!





Kötü bir haftaydı; yakmayı çok seven ülkenin vahşeti durmak bilmiyordu: İstanbul’da yanan çadırların içinde iş cinayetine kurban giden işçiler ve Kütahya’da yanan çadırların içinde ırk cinayetine kurban gitmek üzere olan işçilerin haberleri geldi. Azeri şair Süleyman Rüstem’in, İran’ın kuzeyindeki Azerilere çektirilen dil eziyeti üzerine yazdığı Ana Dilime Deyme adlı şiiri anımsadım: “Men senin diline deymirem, cellad, / Gel sen de bu ana dilime deyme! / Senin de bağın var, gülün var, çekin, / Bağımda ekdiğim gülüme deyme!” (Bu ‘terörist’ şiir üzerine İran yönetimi Azerilerin evine ne yaptı acep?)





Hafta öyle kötü geçiyordu ki, istisnasız her gün Christopher Hitchens’ın 2007’de söylediklerini hatırladım durdum: “Bu gezegenin bir ceza kolonisi, süper bir medeniyetin istemediklerinden ve uygun bulmadıklarından kurtulmak için kullandığı bir akıl hastanesi ve atık alanı olduğunu düşünüyorum. Öyle olduğunu kanıtlayamam tabii, ama siz de öyle olmadığını kanıtlayamazsınız.” Koca ülke akıl hastanesinin en berbat koğuşuna dönüşmüş durumda. Ve bunu kanıtlayabilirim…





Çok fena bir haftaydı. Bunca kötülüğün içinde bir güzellik de oldu neyse ki; Ahmet Şık ve Nedim Şener’in büyük adaletsizlikten kurtulmalarına sanki ben tahliye olmuşum gibi sevindim.





Ahmet Şık, Nedim Şener! 783 bin 562 metrekarelik akıl hastanemize hoş çıktınız!