Bêhna sêva em kuştin yadê!

17 Mart 2012 Cumartesi, 08:32

Nuri FIRAT / Özgür Gündem

Behdinan....Türkiye sınırında Birjinni köyü... Kuru bir ağustos günü...25 Ağustos 1988...

Çiftçi Hasan, annesi, babası, dört kardeşi, eşi ve dört çocuğuyla yaşıyordu. Sabah saat 06:30-08:00 arasıydı. Kahvaltı yapacaklardı. Sonra meyve bahçesine gideceklerdi, hasat için...

Kahvaltıya oturduklarında, uçak sesleri gelmeye başladı ve Hasan ‘Korkunç bir gürültü’ çıkardıklarını söylüyordu. Üç uçak dörder bomba bırakmışlardı...

***

Bombalardan geriye ‘beyaz, siyah ve daha sonra sarıya dönerek dağılan bir duman’ kalmıştı...

‘Hava elma ya da tatlı bir şey gibi kokuyordu’ Sonrası mı?...

‘Acılaşmaya başladı. Gözlerimizi, ağzımızı ve derimizi etkilemeye başladı. Birden bire soluk almakta güçlük çekmeye başladık’ diyor sarı gazdan kurtulabilenler. Ya bir sığınağa sığınmışlardı, ya rüzgarın ters yönünde yükseklere çıkmışlardı, ya bir çeşme başında suya ulaşmışlardı ya da kusmayı başarabilmişlerdi.

***

Hasan, eşi ve üç çocuğuyla rüzgarın tersinden yükseğe çıkmıştı. Yarım saatten sonra gazın dağıldığından emin olunca köye indi. Kusmayı başaran annesi ve kız kardeşi artık kör ve sakat kalacaklardı. Altmışını geçmiş babası ile beş yaşındaki küçük çocuğunun mavileşmiş, morarmış cansız bedenini meyve bahçesinin yolunda buldu Hasan ve iki erkek kardeşinin aynı biçimdeki cesetlerini sığındıkları mağarada...

***

Yıllar sonra incelemeler gazın sarin ve hardal olduğunu, yani kimyasal kullanıldığını netleştirecekti ve benzer yüzlerce kişinin hikayesi böyleydi. Önce elma kokusu sonra kararan-yara izi bulunmayan cesetler...

***

Halepçe 1987-88 arasında 182 bin Kürdün katledildiği soykırım harekatı Enfal’in sadece bir parçasıydı. Ne oldu sonuç? İnsanlık suçu olduğu gibi orta yerde duruyor, hesap vermesi gerekenler hiçbir zaman hesap vermediler.

Bu yüzden miydi, 2011’de yine sınır bölgesinde ‘elma kokusu’ yükseliyordu ve morg kapılarında süründürülen anneler-babalar ‘kararmış-yanmış’ evlatlarının cesetlerini toplamaya devam ediyordu?

***

Mizgin Ronak şu ağıdı yakıyordu Halepçe’ye:

Û bêhna şîr na,
A barudê tê
Ji devên berxikên welatê min
Û li Halepçeyê sêv ji me dikujin
Nuri FIRAT / Kandıra 1 Nolu F Tipi Cezaevi