Bu anlayış CHP’ye daha çok salon kirası ödetir

06 Şubat 2012 Pazartesi, 09:05

Mustafa KARAALİOĞLU /STAR

12 Haziran 2011 genel seçimi bütün tarihi boyunca CHP’nin ilk gerçek sandık sınavıydı. O güne kadar bütün seçimlerde yense de yenilse de iktidarın altın hissesi hep CHP’nin elindeydi. Askeri ve yargısal vesayet denilen şey siyasal planda düzenli olarak CHP’ye çalışıyordu. CHP’nin taraftar olmadığı bir kararın kabulü mümkün olmadığı gibi, bu partinin hazzetmediği partilerin de dahi yaşama şansı olmayabiliyordu. CHP+Ordu: İktidar denklemi sadece askeri darbeler bağlamında değil normal siyasal ortamlarda da geçerliydi. Bir farkla... CHP+Ordu+Yargı: Sürekli iktidar!

CHP seçimi kazanamasa da, ana muhalefet hatta muhalefette kalsa da bu denklem sayesinde fikirleri hep iktidardı. Altın hisse hep bu partinin portföyündeydi. Unutmayalım, başörtüsü yasağı, İHL’lerin sistem dışına itilmesi, 28 Şubat rejimi, parti kapatmalar, askerin sistem içinde giderek artan rolü vs. gibi demokrasiyi temelden sarsan ana politikalar hep CHP’nin iktidarda olmadığı dönemlerde gerçekleşti. Güçlü ittifakları sayesinde CHP hep istediğini aldı, istemediğini de engellemeyi başardı. CHP’nin eski ve yeni yönetiminin Ergenekon davalarına veya askerin sanık olduğu bütün davalara yakın ilgisi boşuna değildir. Bir nevi tarihi sorumluluk gereğidir.

Ancak, bu garantili siyasi imtiyaz düzeni 12 Eylül 2010 referandumu ve sonrasında yüksek yargıda yaşanan yapısal değişikliklerle sona erdi.

İlk seçimde, yani 12 Haziran’da aldığı oy neyse CHP artık o kadar güce sahiptir. Yüzde 26, o kadar. Yani, her halükarda yüzde 51’lik bir gücü kullanma imkanı yoktur artık. Altın hisse yoktur, geleneksel müttefikleri güç kaybetmişlerdir ve bırakın CHP’ye yardım edebilmeyi kendi iktidarlarını korumak bahsinde bile acze düşmüşlerdir.

Bugün, tüzük tartışmaları nedeniyle iki kurultay yapacak notaya gelmesi CHP’nin yeni siyasal gerçeği hala algılayamadığını gösteriyor. Eskiden herhangi bir meseleyi kurultaya taşımak belki sorun değildi, nasıl olsa CHP’liler kendi aralarında çekişirken Ankara kontrol altındaydı. Kurultaylar partisi olmak ne kadar itibar kaybettirici olsa da sonucu etkilemiyordu.

Artık etkiliyor...

Artık, bir partinin fikirlerinin iktidar olabilmesi için bizatihi iktidar olması gerekiyor. Kimse CHP’nin yerine başörtüsünü yasaklayamaz, Kürt sorununu köpürtemez, irtica korkusu üretemez, Ergenekon’a hayat alanı tanıyamaz, özelleştirmeleri engelleyemez, meslek liselerinin katsayısıyla oynayamaz...

İktidarda yüzde 50’ye demir atmış bir parti varken kurultaylarla vakit öldüren bir partiyi de toplum ciddiye almaz.

Genel başkanını yakın zamanda değiştiren bir partinin toplumun önüne yeni projelerle çıkmak yerine hala iç iktidar mücadelesiyle manşet olması gelecek seçimin şimdiden kaybedilmek üzere olduğundan başka bir mesaj taşımaz.

Başbakan’ın bulduğu her fırsatta Kılıçdaroğlu’ndan memnun olduğunu ifade etmesi de herhalde bundandır...

Oysa, CHP’nin elinde gerçekten yeni olmak için fırsatlar vardır. Geçmişiyle toplumun ikna olacağı bir kesinlikte hesaplaşmak, ‘redd-i miras’ ederek geçmişini geçmişte bırakma cesaretini göstermek gibi...

Kılıçdaroğlu, bir yandan ‘kurucu parti’ vasfına sıkı sıkıya sarılıp bir yandan da Yeni Türkiye’de rol almaya çalışmanın bir çelişki olduğunu anlamak zorundadır. Bu halde ısrar etmek CHP’ye bundan sonra da kurultay salonları kirasına patlar...