SİLAH, ANNE VE ÇOCUK...Devletin asker kıldığı çocuklar

04 Ocak 2012 Çarşamba, 08:17

Dr. Zeki Gül /Evrensel

Bir sabah gürültü ile uyandığımda dışarıda çok sayıda silahlı korucu gördüm. Bunda yadırganacak bir şey olmayabilirdi eğer aralarında çocuklar olmasaydı. Öyle ya; tarih doksanlı yılların sonu, yer Çukurca’da bir askeri taburdu. Uzun uzun silaha büründürülmüş çocuklara baktım; devletin çocukları silah altına aldığına inanmak istemedim. Tanık olursunuz bazen; ama yine de reddi kolaylaştıracak cümleler ararsınız. Birkaç hafta sonra ilçe Milli Eğitim Müdürlüğüne uğradım ziyaret amaçlı. Bir hastamın yakınıydı yetkili. Çay faslında soruyu dönüştürerek sordum: “Korucu öğrencilerin silahlarını okulda ne yapıyorsunuz?” Cevap netti: “Müdür odasına alıyoruz”
Aynı tarihlerde dört yaşında bir çocuk zehirlenme ile; elektrik kurumunun bir çalışanı kalp krizi ile geldiğinde çaresiz revirde izlemek zorunda kalmıştık; gerekçe güvenlik amaçlı kilometre başı yol kontrolleriydi. Güvenlik ama kim için? Kalp krizinde ölümün
kıyısında olan bir erişkin, dört yaşında bilinci kapandı kapanacak bir çocuk için güvenlik ne ola ki?
Görevlendirme yazımız ise ilginçti: “Genelkurmayın emri, Kızılay’ın talebi, Çalışma Bakanlığının uygun görmesi ile halka hizmet vermek üzere Kızılay Sahra Hastanesine geçici görevle görevlendirildiniz”. Bakın sivile hizmeti kim emrediyor?
Sivillere hizmet amaçlı kurulduğu savlanan o sahra hastanesi sınıra sıfır taburun merkezine kurulmuştu. Hekimsiz ilçenin insanları ise ilçe dışındaki tabur içi revire güçlükle ulaşabiliyorlardı. Otuzu aşkın sağlık çalışanı onayları dışında bir anlamda askere alınmışlardı. Zaman geçince yani tıbben floramız tabur florasına benzeşince farkındalıklarımız da artmaya başladı. Bir gün öğrendik ki balıklar Zap Suyu’nda askerlerce el bombası ile avlanıyormuş. Bir başka gün; revire iki hafta öncesinde yakın mesafedeki bir karakoldan elliye yakın askerin cansız bedeninin geldiğini öğrendik; oysa bu haberi gelmeden ne okumuş ne de duymuştuk. Bir gün sonrasında
Çukurca’da tabur içi yüzme havuzunun faal olduğunu gözlemledik.
Bunlar yaşanırken beride tankın namlusuna çıkmış bir kedi, nöbet tutan bir askerin boynuna yular bağladığı sokak köpeği tüm bunlardan habersiz hayatın olağan nabzını tutmaya devam ediyorlardı.


--------------------------------------------------------------------------------

KAÇAKÇI KİM?

Kaçakçı denince çağrışım katledilen o çocuklar olacak uzun süre. Utanmadan kendini es geçecek milyonlar. Açlar ve en yoksullar dışında vergi kaçırmayan bir kişi tanıyor musunuz bu coğrafyada?
Devletin uçakları bomba yağdırmış çocuklara; kabahatleri kaçakçı addedilmek! Devletin valisinden, askerine; yaşamında bir kez bile olsun “fişsiz kaça olur?” demeyen var mıdır alışverişte? Vergi iadesi yapılan yıllarda devletin yaldızlı bürokratları, askeri personeli alışveriş fişlerini beleşten nereden alıyorlardı biliyor musunuz? “Askeri kantinlerden”. Oysa askeri kantinler KDV kapsamı dışında olduğundan oradan kesilmiş alışveriş fişleri vergi
iadesinde geçersiz olmalıydı. Ama ne gezer; er ve eratın küçük alışverişleri “toplumun saygın bireylerine” vergi iadesinde kullanılmak üzere arz ediliyordu.
Yani anlayacağınız geçmişte devletin valilerine kadar uzandığı savlanan bu vergi kaçakçılığının da ötesindeki yolsuzluk ‘beyaz adam’ hatırına unutulmaya terkedilmiş durumda.
Şimdi dönmüş tamamı (vergi) kaçakçısı bir ülke utanmadan katlettiği çocuklara “kaçakçı” diyor. Ne acı!


--------------------------------------------------------------------------------

SİLAH, ANNE VE ÇOCUK

Zifiri karanlığı sarsan top atışlarının gölgesinde bir Kızılay reviri. İlçenin kilometrelerce dışında bir sınır taburu ve oraya nerede ise her gece acilen ‘kelle koltukta’ getirilen bir anne.
Yakınları yine bayıldı diye getiriyorlardı. Tanısı ise bizce netti “Konversiyon”. İlginç olan hep gece gelmesi idi; fark edince yakınları ile öyküyü derinleştirdik. Öğrendik ki; tüm oğulları ve eşi korucu kılınmıştı ama o en küçük oğlu için yürek kaldırıyordu: Kürtçe “Daha o çocuk” diyordu”; aynen o yıllarda Manisalı Çocuklar olarak akıllarda kalan işkence edilmiş çocukları taşıyan cezaevi aracı ardından Türkçe seslenen Manisalı anne gibi: “Daha o çocuk”
Evet henüz 17 yaşında oğlunun ‘Baskı ile korucu yapılmasına’ tahammül edemiyor; ne zaman oğlu gece nöbetine çıksa konversiyona giriyordu. Hasılı çocuk asker kılınmış o çocuğun silahtan men edilmesi hem etik hem de tıbbi bir zorunluluğa dönüşmüştü. Tüm bunları kapsayan bir rapor yazıp ilgili askeri yetkiliye vermelerini söyledim. O günden sonra yaklaşık on gün anne revire konversiyonla başvurmadı; ama ne zaman ki tekrar geldi yakınlarına tahminimi teyid ettirdim: Bir çocuğun silah altına alınmasının menine dair tıbbi talep reddedilmişti.
Yer Hakkari Çukurca’ydı, özne ise çocuk ve annesi. Aynen bugün olduğu gibi.