|
Vitrinde Fransa'ya yönelik siyasi ve resmi tepkilerin olduğu bir gündem var. Hükümet, Başbakan, Dışişleri Bakanı dozu artan sertlikte ve şiddette tepkiler veriyorlar.
Buna karşın toplumsal düzeydeki tartışmalar farklı seyrediyor. Basında kanaat önderleri, emekli büyükelçiler, tarihçiler, yazarlar sadece Fransa'daki durumu elbet tartışıyorlar. Ancak aynı zamanda 1915'i, Türkiye'nin tutumunu ele alıyor ve sorguluyorlar.
Türkiye'nin, toplumun 2005'ten 2011'e geldiği noktayı, aldığı yolu göstermeye vesile oldu yaşanan kriz.
Görünen odur ki, artık bu konuda toplum ile siyaset arasında artan ve son derece sağlıklı bir mesafe var. Ve esas şudur: Toplum siyaseti kuşatıyor ve daha çok kuşatacak. Gelinen noktayı ve gerekli duruşu nasıl tanımlamalı?
Bu konuda örnek tutumu \'Hrant Dink'ın fikri mirasçıları\' aldı, hepimiz adına...
Agos Gazetesi'nin dünkü nüshasının \'Sorumluluktan Kaçmayın\' başlıklı manşeti bu açıdan tarihi önemdeydi...
Şöyleydi o manşet ve devamı:
Fransa'ya çağrı
\'Mevcut yasa tasarısı, adaleti ve insan haklarını sağlamayı hedefliyor görünse de, bu haliyle, demokrasinin olmazsa olmazlarından biri olan ifade özgürlüğüne zarar verecektir. Gerçek demokrasi kültürü, düşünceleri suç ilan ederek değil, ancak ve ancak onların fikir mücadelesi sahnesinde yer almasıyla gelişir.
Fransa 1915'e yönelik inkârın son bulmasını istiyorsa, Ermeni halkına yönelik ayrımcılık ve aşağılama ile özgür fikir beyanını birbirinden ayırmalıdır. Bu ise, insanları cezalandırarak sağlanamaz. Fransa, Türklerin 1915 hakkında doğru bilgilenmesine katkıda bulunmayı amaçlıyorsa, işe, 20. yüzyılın ilk çeyreğinde Fransa'nın Osmanlı topraklarına yönelik politikasıyla yüzleşmekle başlaması çok daha hayırlı olur.
Türkiye ne yapmalı?
Fransa'nın tavrı, Türkiye'nin tarihsel gerçekleri örtbas etme siyasetini haklı çıkarmaz. 1915'te Anadolu Hıristiyanlığının kökünün kazındığı ve bunun insanlığa karşı işlenmiş en büyük suçlardan biri olduğu, inkâr edilemez bir gerçekliktir. Bu yüzden, Fransa'ya yüzleşme çağrısı yapan herkes, aynaya bakma cesaretine de sahip olmalıdır.
1915'te yaşananlara soykırım diyen aydınların Türkiye'de karşılaştıkları muamele ve '301'in ifade özgürlüğüne vurduğu darbe ortadadır. Benzer yasaların Türkiye'ye karşı koz olarak kullanılmasını önlemenin yolu, tehditten değil, tarihle yüzleşmekten geçer. 1915'te bu topraklarda yaşananların doğru aktarılması, ahlaki bir sorumluluktur. Bu sorumluluk yerine getirilmeden, Türkiye'de demokrasiden söz edilemez.
Fransa Ermenileri'ne çağrı
İttihatçıların 1915'te giriştiği katliam siyaseti sonucunda hayatta kalan Ermenilerin torunları olarak, yaşadığınız ülkenin, tarihsel belleğinize sahip çıkmasını istemek, elbette ki hakkınızdır. Ancak bunun nasıl olacağı konusunda izlenecek yöntem, büyük önem taşıyor. Acılarımızın, Avrupa'da estirilen İslam ve Türkiye karşıtı hava içerisinde, siyasete malzeme yapılması, öncelikle Ermeni geçmişine hakarettir.
Bütün dünya 1915'i soykırım olarak tanısa dahi, asıl başarı, bu felaketin Türkiye halkının vicdanında mahkûm edilmesi olacaktır. Bu ise, Türkiye'nin dünyadan dışlanması gibi zamanın ruhuna aykırı bir yoldan değil, Türkiye'nin demokratikleşmesinin vicdanlarda yaratacağı dönüşüme imkân tanımaktan geçiyor.
Türkiye Ermenileri'ne çağrı
Bizler, çektiğimiz tüm acılara rağmen, binlerce yıldır yaşadığı topraklarda eşit yurttaş olma hayalini hep canlı tutmuş bir topluluğuz. Fransa'daki gibi yasa tasarılarının bizlere her defasında zor günler yaşattığı, üzerimizdeki baskıyı biraz daha artırdığı bir gerçektir. Ancak bu baskılardan, geçmişte olduğu gibi, kendi tarihsel gerçekliklerimizi eğip bükerek, kendi kendimizi inkâr ederek kurtulamayız.
Gün 'sadık vatandaş' olduğumuzu ispatlamaya çalışmanın günü değildir. Bu çabanın bizleri sürekli güç durumlara soktuğuna bütün cumhuriyet tarihi tanıktır. Gün, susmanın ya da bizden istenenleri söylemenin değil, gerçekleri dile getirmenin, hak arama mücadelesine katılmanın, bildiklerimizi bilmeyen komşularımıza anlatmanın ve bilmediklerimizi onlardan öğrenmenin günüdür...
|
