‘Fener tatlısı’ mideye oturdu

11 Aralık 2011 Pazar, 09:35

Kadri Gürsel /Milliyet

Eski Türkiye”nin yıkıcıları... “Yeni Türkiye”nin zinde güçleri... Kendilerine önce 27 Nisan 2007’de, sonra da 14 Mart 2008’de yapılan akılsız ve kışkırtıcı davetleri geri çevirmediler.
Şefinden aşçı yamaklarına, mönüsünden garsonuna, davetlilerinden oturma düzenine kadar “büyük değişim sofrası”nı ayrıntılarıyla tasarladılar.
“Başlangıç” olarak tam yenilecek kıvama gelmiş, “Eski Türkiye’nin Medya Düzeni” vardı; güzelce, tadını çıkararak midelerine indirdiler.
“Ana yemek” olarak iktidar sofrasına “Askeri Vesayet Düzeni” geldi. Ağızlarına her defasında büyük lokmalar götürseler de onu yemek biraz zaman aldı. Ama yaradı; iktidarlarının gücüne güç kattı.
Sıra artık bu iktidar ziyafetinin en kolay ve en zevkli kısmına yani “tatlı”ya gelmişti.
Yeni Türkiye sofrasının bazı güçlü sahipleri “tatlı” olarak futboldaki “Üç Büyükler Düzeni”ni ve bu büyükler arasından da en iştah kabartanını, yani Fenerbahçe’yi gözlerine kestirdiler.
“Eski Türkiye”nin, hallettikleri diğer düzenleri gibi futboldaki “Üç Büyükler Düzeni”nin de bütün çarpıklık, yozluk ve yolsuzlukları ile çiğnenmeye uygun tatlı bir yumuşaklıkta kendilerini beklediğini düşünmüş olabilirler.
O çarpıklık, yozluk ve yolsuzluklarıdır ki, şartlar olgunlaşmışsa, eski düzenlerin, yerlerine yeni muktedirlerin meşrebince yenileri konulmak üzere doğranıp, pişirilip iktidar sofrasında yenilmelerini “seyirci” çoğunluğunun gözünde “helal” kılmıştır.
Medya ve askeri vesayet düzenlerinin yenilmesi bahsinde böyle oldu...
Ama sıra “Üç Büyükler Düzeni”ni yemeye geldiğinde mutfaktaki hesaba uymayan bir durumla karşılaştı Şef, garsonlar ve sofradaki bazı ev sahipleri...
İktidar sofrasının seyircileri, kulüplerine günahı ve sevabıyla sahip çıkıyorlardı.
“Haram”ına da, “helal”ine de...
Türkiye’de futbol taraftarlığı böyle bir “şey”di ve belli ki yeni muktedir Şefler ve yamaklar bu kültüre fazlasıyla “Fransız” kalmışlardı. Kısacası, futbol ve taraftarlık kültürüne yabancıydılar; ters tepeceğini öngörememişlerdi.
“Fener tatlısı” sofradaki öteki muktedirler tarafından beğenilmediyse bundandır.
Dahası var. Şef tatlıyı hazırlarken, başlangıç ve ana yemekte ne yaptıysa aynısını yapmış, aşırıcılığa yani ifrata kaçmıştı.
İfrat, bu tatlının tarifinde var.
“Tarif”, yani “Şike Yasası”... “Sporda Şiddet ve Düzensizliğin Önlenmesine Dair Kanun”.
İfrat, çünkü mutfakta pişirilen aslında “Üç Büyükler Düzeni’nin tasfiyesi” idi...
“Pişirme operasyonu” Aralık 2010’da başlıyor, “tarif”in Meclis’e sunulmasıyla aşağı yukarı aynı günlerde...
Peki, ortada temizlik gerektiren bir durum hiç mi yok?
Var tabii... Şike ve teşvik primini kulüp kültüründe mubah gören anlayışın futbolumuzdan kesinlikle temizlenmesi gerekiyor. Ama tasfiyeci bir zihniyetin ifrata varmış, mağduriyet duygusu yaratan aşırıcı uygulamalarıyla yapılmamalı bu...
Nitekim böyle yapılamayacağı da görülmüş olmalı ki 12 Haziran seçimleriyle oluşan yeni Meclis, herhangi bir konuda varamadığı geniş tabanlı uzlaşmaya o “tarif”in bir daha yazılması hususunda vardı.
“Sporda Şiddet ve Düzensizliğin Önlenmesine Dair Kanunda Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun”u yazarken bu defa ifrattan tefrite yöneldiler. Cezalar düştü, suçun niteliği değişti ve kulüpleri “şike günahı”ndan uzak tutacak caydırıcılığın dozu bir hayli azaldı.
Bu arada, Cumhurbaşkanı Gül’ün vetosu sorumsuzluk karinesi oluşturmaya dönük, siyasi bağlamın dışında bir tercihti; duvara çarptı.
Şimdi bu ifrat-tefrit tahterevallisi, “Üç Büyükler Düzenini Tasfiye Operasyonu”nun gerçek sahibi olan muktedir çevre ile onların seçimle iş başına gelen ortaklarını ayrıştırmış gibi görünse de siz bu manzaraya aldanmayın.
“Fener tatlısı”nı hazırlayanlarda iktidara seçimle gelme imkânı yoktur; ama iktidar partisinin hizmetine sundukları bol miktarda dinamik, nitelikli kadroları ve medya gücü vardır. Bunlar birbirini tamamlayan ve güçlendiren özelliklerdir. Kimse bir tatlı yemek uğruna bu koalisyonu çatlatmaz.