Gazeteci yoksa gerçek de yok

24 Aralık 2011 Cumartesi, 10:46

Düşün ki karanlığın ortasında öylece duruyorsun. Gözlerinin önünde bir perde, kulağında fısıltılar... Derken koluna giriyor birileri. Göz gözü görmeyen karanlığın içinde yürütüp istedikleri yere oturtuyorlar seni. Elini sıkıp sırtını da sıvazlıyorlar bir güzel. “Seviyoruz” diyorlar. Ne yaptılar ve yapacaklarsa hep senin için olduğunu söylüyorlar. Onun dışında duyduğun tek şey fısıltı. Gördüğün tek şey karanlık.
Böyle akıp gidiyor zaman. Sonra bir gün ayağına basıyor biri, sen “ah” diyemeden tekmeyi yiyorsun bir diğerinden. “Ne oluyor, kimsin” diye bağırsan da, ne gören var o karanlığın içinde, ne de duyan. Fark ediyorsun ki, o sırtını sıvazlayan eller de kaybolmuş ortalıktan. Onların yerini, sen sesini yükselttikçe daha sert inen tekmeler almış.
***
Gittikçe çaresiz hissediyorsun kendini ve daha fazla bağıramayacak kadar güçsüz... Sesini çıkarmazsan vazgeçip giderler belki diyorsun, olmuyor. Bu defa yanındakilerin bağırtılarını dinletiyorlar sana. Bitmeyen bir gözdağı, dinmeyen bir öfke... “Ah bir görebilsem” diyorsun vuranı, “yanına bırakmayacağım bunu!” Ancak üzerine atılmış toprak gibi uzanıyor karanlık.
Çaresizliğine bir de yalnızlık ekleniyor. “Keşke” diyorsun “keşke benim gibi tekmelenen başka biri olsaydı yanımda. Destek olsaydık birbirimize. Daha güçlü olmaz mıydık o zaman?” Kararlı bir şekilde kalkıyorsun seni oturttukları yerden. El yordamıyla ilerliyorsun karanlığın içinde. Soruyorsun: “sesimi duyan var mı?” Kimsenin kimseye konuşmadığını anlıyorsun böylece. Bir kere kararmışsa ortalık, güven diye bir şeyin de kalmayacağını öğreniyorsun.
***
Çaresizlik yalnızlığı, yalnızlık korkuyu, korku da öfkeyi taşıyor sana. Düşün ki, seni içine ittikleri karanlığın ortasında öylece duruyorsun. Ne gören var seni ne duyan! Sesine ses, gördüğüne tanık olacak biri yok yanında. Ne yapardın? İsyan ederdin değil mi? Böyle olmasına izin vermezdin. Çevrende olanı biteni görmeyi, ne konuşulduğunu duymayı, ne yapılıp ne yapılmadığını bilmek isterdin.
Gazeteci, gerçeği sana ulaştıran bir aracı; ve aradan çekildiğinde geride bulacağın şey de işte bu karanlık! Gözlerini kör, kulaklarını sağır, dilini lâl eden; yalandan mamül, kandırmacadan ibaret bu derin kuyu... Razı mısın?
Gazeteci hapsedilsin, gelecek yalandan olsun mu? Olur, çünkü biliyorsun değil mi?
***
Katil kana, hırsız çalmalara doyamaz. Yanında yörende dolaşır, evine, aşına bulaşırlar. Kemiklerinden yağ çıkarana kadar sömürürler. Toprağını suyunu gasp edip, canına kastederler. El veriyormuş gibi yapıp arkadan ittirirler. Herkes bilsin, herkes duysun istersin çektiğini; ama hâl böyle olunca, ne seni duyarlar ne de sen başkasını duyabilirsin. Özgür basın yoksa, bil ki, kulağın da yok senin gözün de... Sesin de yok, sözün de...
Gelecek yalandan olmasın. Her muhalifin terörist ilan edildiği yerde olur çünkü biliyorsun değil mi?

Kaynak : GÖZDE BEDELOĞLU