'JİTEM gitti TAK geldi'

25 Eylül 2011 Pazar, 11:21

Cüneyt Özdemir/Radikal

90'lara döndük ama bir farkla. Bir zamanlar devletin bölgedeki her türlü kötü hastalığını bu sefer PKK aldı.

Siirt’te 4 şehit.. Askerlerden, polislerden bahsetmiyorum; arabalarıyla dolaşmaya çıkan ve PKK’nın ‘yanlışlıkla’ vurduğu 4 genç kızımızdan bahsediyorum. PKK, özür diledi, konu kapandı öyle mi? Siz bunu bir de o kızların anasına, babasına anlatın. Sivilleri vuran PKK yine özür diliyor, TAK ise sivilleri vurmakla övünüyor.

Bir süredir 90’lara dönmekten korkuyorduk. Evet 90’lara döndük ama küçük bir farkla döndük. Bir zamanlar devletin bölgedeki her türlü kötü hastalığını bu sefer PKK alıp karşımıza çıktı. JİTEM gitti TAK geldi. Eskiden ‘yanlışlıkla’ sivilleri ordu vururdu, PKK vurmaya başladı. Faili meçhul cinayetlerde katil ile maktul yer değiştirdi. “Böyle bir ortamda ne olmak istemezdiniz” derseniz “BDP’li milletvekili olmak istemezdim” derim. Zaten onların da pek istekli olmadığı suskunluklarının her halinden belli oluyor. Eller havaya, ‘vicdan’ın ruhuna El Fatiha!

Jet-Ski magandalığı Bodrum’da bir can daha aldı. Dünyanın neresinde olursa olsun motorlu bir taşıt kullanacağınız zaman ehliyet istenir. Türk denizlerinde ise jet-ski denilen maganda sporunu yapmak için, birkaç yüz liraya kıyıdan kiralayabilir ve denizde insanları öldürebilirsiniz. Düpedüz cinayet ve bu kadar basit!

Arkadaşlar yeni provokasyon tiyatrosuna hazır mıyız? Hazırız! O zaman yeni pişirilen habere göz atabiliriz. CHP’li Çankaya Belediyesi düzenlediği müzik festivaline alternatif müziğin öncüsü Baba Zula’yı çağırmış. Peki Baba Zula ne yapmış dersiniz? Provokatif haberlere bakarsak sahnede ‘karaçarşaflı’ dansöz oynatmış! Peki gerçek böyle mi? Değil elbette. Baba Zula Türkiye’nin en özgün ve yaratıcı müzik gruplarından biri. Sahnede sadece müzik değil pek çok performansa da yer veriyorlar. Her konserlerinde bir-iki dansçı arkadaşları da çıkar dansöz gibi oynar. Daha çok bir dansöz hicvidir yapılan. Ancak bu topraklarda gaza gelmeyi, bir hicvi bile politikaya alet etmeyi, farklı bir sanat girişimini bile bir tarafından tutup çekip damgalamayı pek seven bir muhafazakâr basınımız var. Tabii bir de bu haberlerle gaza gelip “Baltalar elimizde, satırlar belimizde, yürüyelim arkadaşlar” demeye hazır bir okur kitlesi mevzide bekliyor. Böyle olunca da Baba Zula’yı CHP’li belediyeye vurmak bahanesiyle yeni keşfetmeleri bir anlamda CHP’li belediyeye çakmak gibi gözükse de Baba Zula’yı hedef tahtasına oturtuyor. Tıpkı Küçük İskender’in yıllardır yazdığı şiirleri gibi, Baba Zula’nın sıradan bir dansı bile fazla gelebiliyor. (Bu arada dansözün kara çarşaflı olduğu da koca bir yalan). Kafalarındaki Türkiye’de hicve, performansa, özgürlüğe yer yok. O manşetlerin alt metninde neyin yazdığını ve ima edildiğini hepimiz bal gibi biliyoruz. “Yürüyün kafası karışık meczuplar, ilk hedefiniz aykırı sanatçılar!”

Marjinallik o mahalle bu mahalle ayırmıyor. Benzer bir durum laik mahallede de mevcut. Her türlü durumu istismar etmek için pusuda bekleyen bir grup kafası karışık ulusalcının kuyruğuna takılan bir köşeyazarı (evet ne yazık ki sayıyla yazdığımızda da sadece 1) “Dizilerde neden türbanlı kadın yok” sorusunun üzerine mal bulmuş mağribi gibi atladı. Evet doğru tahmin ettiniz, karşımızda yine “Ben dedim oldu”cu Ertuğrul Özkök beyimiz var. Sanki 20 yıl yöneticilik yaptığı gazetenin kapısından içeri tek bir türbanlı sokmuş gibi, şimdi özgürlükçü kostümünü üzerine geçirip bunun hesabını sormak bahanesi ile muhafazakâr kesime laf sokuşturuyor. “Bir insan neden türban takar, türban aslında nasıl bir yaşam biçiminin simgesidir, başı örtülü insanlarımızın nasıl bir hayat coğrafyası vardır” gibi sorularla zaman kaybetmek yerine, ‘neden türbanlı kadınlara dizilerde (rol icabı) tecavüz edilmediğini, neden içki içmediklerini, neden mini etek giymediklerini’ sorgulamaya girişiyor. O yazarken utanmıyor biz okurken yüzümüz kızarıyor.

Piri Reis sismik arama yapacak teknolojik bir gemiden çok trol avına çıkan bir Laz takasını andırmıyor mu?

Orhan Pamuk’un ‘naif’ kitabına bakıyorum orada da Nuri Bilge’nin zaman ve yavaşlık kavramı karşıma çıkıyor. Etrafımızda her şey hızla gelişirken sosyal medya bağımlılığı, mesaj kontrol etme hastalığı ve online olma cehennemine düşmüşken ‘yavaşlık’ başlı başına bir rehabilitasyon seansına dönüşebiliyor.

Kötü niyetli gazetecilikten daha tehlikelisi kötü gazeteciliktir.

Bu defa koşan Nuri Bilge Ceylan

“Bir Zamanlar Anadolu’da” nihayet vizyona girdi. Nuri Bilge Ceylan’ın hayli ‘geveze’ sayılabilecek bir filmi. Senaryo yazımını anlattığı günlüğünde ‘zamanı yavaşlatmaktan’ bahsediyordu Ceylan. Bildiğimiz Nuri Bilge filmleri ile kıyasladığımızda bu film uzun olmasına rağmen zaman su gibi akıp gidiyor. Beni filmde en çok etkileyen, bir insanın hikâyesinden bir başka insanın hikâyesine zincirleme geçişler oldu. Klasik öykü anlatıcılığını by-pass edip standart bir hikâyenin peşinde koşmak yerine Nuri Bilge insanların peşinde koşuyor. Duru, sade ve yaşadığımız zamanın dışında bir taşra romanı da diyebiliriz. Filmi takdir ederken Yılmaz Erdoğan’ın mükemmel oyunculuğunu da unutmamak gerekiyor. Eğer 2.5 saat boyunca sinemada etrafınızdakiler cep telefonlarına mesaj gelmiş mi diye kontrol etmeden durabilirlerse sizi bu zamandan bir taşra zamanına ödünç alıp götürebilecek bir film! Sinefillere kaçırmamalarını hararetle tavsiye ederim