Karanlığı parmak uçlarıyla aşmak’

02 Ağustos 2011 Salı, 08:02

Nagihan AKARSEL/Özgür Gündem

Her konuştuğunda, her tartıştığında, her düşündüğünde, her televizyonu izlediğinde vicdanını terketmek zorunda kalan o kadar çok insan var ki etrafımızda. Bir çocuğun gülüşü, bir çiçeğin mevsiminde açması, bir sokak hayvanının çöplerden beslenmesi, bir ormanın yanması, bir ailenin çöpten kağıt toplayarak geçimini sağlaması, bir kadının sokak ortasında öldürülmesi, bir adamın sürekli eşini dövmesi, üç gencin kendini yakması, cezaevlerinde hasta tutsaklara yapılan zulüm, sürekli ölen insanlar onları hiç ilgilendirmez.

Ki bu insanlar için düşünmek, sadece kendini günlük yaşamın içinde var etme koşullarını yaratmaktır. Bu nedenle hayatın diğer konuları onları ancak yorum yapacakları, ahkam kesecekleri kadar ilgilendirir. O hayatlara dokunma, empati kurma, söylenen ya da empoze edilen ne olursa olsun elini vicdanına koyup küçük de olsa bir adım atma neredeyse imkansızdır.

Hayatın küçük ayrıntıları böylesi insanlar için daha da önemsizdir. Yazın bu sıcağında hiçkimseye danışmadan yada hiçkimseye ricada bulunmadan su içmek. Hasta olduğumuzda yanıbaşımızda sevdiklerimizi görmek. Bir ihtiyacımızı karşılamak için hiçkimsenin yardımına muhtaç olmamak. Uzaktan gelen bir sesi merak edip o sese doğru gitmek. Hayatın içinde bir ağacın yada bir duvarın dibine oturup dinlenmek. Bunlar sadece o küçük ayrıntılardan birkaçı.

Şu anda Türkiye’de 120 bini aşkın tutuklu ve hükümlü bulunuyor. Ve bu tutukluların içinde İnsan Hakları Derneği’nin Adalet Bakanlığı’nın verilerine dayanarak açıkladığı bir rapora göre sadece 2010 yılı içerisinde 163 tutuklu hastalığından dolayı hayatını kaybetti. Normal nedenlerle hayatını kaybedenlerin sayısı 213 iken, intihar sonucu hayatını kaybedenler 38, başka bir tutuklu tarafından öldürülen bir kişi ile birlikte bu sayı toplam 413’tür. Bunlara rağmen Cumhurbaşkanı’nın yetkisini kullanarak serbest bıraktığı kişi sayısı ise ikidir.

Bu tutuklulardan biride Hediye Aksoy. Görme engelli ve bedeninde kanser hücresi taşıyor. Görme engelli olduğu halde bomba bulundurma iddiasıyla tutuklanması ayrı bir yazı konusu. Körleşen, sağırlaşan vicdanlara seslenmiş Hediye. Etkileyici ve erdemle yüklü bir mektup göndermiş. Ama mektubunu kendi elleriyle kaleme alamadığını söylüyor Hediye. Daha mektubunun başında kurduğu bu cümle durumunun ne kadar ağırlaştığının temel ifadesi aslında. Tek başına kaldığında hiçbir ihtiyacını karşılayamayacak durumda Hediye.

Ve, “Bir süre öncesine kadar kimi sağlık sorunlarım ve görselliğe dayalı engeller vardı. Bunları da kendime dert etmemeye çalışıyor, zor da olsa karanlığı parmak uçlarımla aşıyordum. Parmak uçlarımla evet, parmak uçlarımla dokunarak görüyordum. Dokunarak yürüyordum, yürümek dediğim, koğuşun içini gezmek veya havalandırmaya gidip duvar dibinde birkaç volta atmak. Evet bir süre öncesine kadar mahpusluk böyle bir şeydi benim için. Şimdilerde ise engellerim bununla sınırlı değil” diyor Hediye. Ring yolculuğunun nasıl işkenceye dönüştüğünü anlatıyor.Yaşamın kendisi için daha da zorlaştığını belirtiyor. “17 yıldır karanlığın oluşturduğu bütün tuzaklara inat yürek gözümle yaşama tutunuyordum. Daha ne kadar tutunabilirim işte onu bilemiyorum. Çünkü sağlık sorunlarım hayati” diyor.

Mahpusluğun soğukluğunda yüreğini umutlarıyla ısıttığını söyleyen Hediye, “Önemli olan vicdanların yok olmamasıdır” diyor. Çünkü o bir ‘Vicdan Hareketi’nin içinde yer alıyor. Kendisi için istediği duyarlılığın aynı hastaneye birlikte gidip geldiği Hayat Gül içinde, Abdulsamet Çelik, Mehmet Aras, İsmet Ayaz, Aynur Epli için de istediğini belirtiyor. Umudunu yitirmiyor. Kendisi yazamasa da yüreğiyle işlediği mektubunun derinliği vicdan sahibi olan her insana çağrıda bulunuyor. Karanlığı parmak uçlarıyla aşan Hediye şimdi yüreğiyle, umutlarıyla karanlığı aşıyor.