Erdoğan ’ı 28 Şubat başbakan yaptı

28 Şubat 2011 Pazartesi, 18:18

Erol Çevikçe

Süleyman Demirel 27 Mayıs darbesi, Turgut Özal 12 Eylül darbesi sayesinde önce başbakan sonra cumhurbaşkanı oldular.
Recep Tayyip Erdoğan da 28 Şubat Süreci (darbesi) sayesinde başbakan ve yarın da 2003’te başlayan ama hâlâ süren yazılı Balyoz darbesi sayesinde cumhurbaşkanı ya da Bush gibi başkan olacak.

27 Mayıs 1960’ta darbe olmasaydı Süleyman Demirel Demokrat Parti'nin (DP) Devlet Su İşleri'nde olduğu gibi sıradan bir teknokratı olarak yaşamını sürdürecekti.

DP’nin tasfiyesi amacıyla önder kadrolar yasaklanınca, DP’nin devamı olan Adalet Partisi'nde Demirel’in kırk yıl sürecek serüveni başladı.

Ayrıca, darbe olmasaydı yapılan bütün araştırmalar ve anketler 1961 seçiminde Cumhuriyet Halk Partisi'nin (CHP) seçimi kazanacağını göstermişti.

Yani Demokrat Parti halkın oyuyla iktidardan düşecekti.
Elbette bunun bugün ispatı olanaksız.

Ancak, 12 Mart 1971 öncesi doğru okunursa, aynı durumun olduğu görülür;
Demirel’in Adalet Partisi (AP) 12 Mart sonrası yapılan 1973 seçiminde iktidarı yitirmiştir.
CHP halkın oyuyla Necmettin Erbakan’ın partisi Milli Selamet'le (MSP) koalisyon hükümeti kurmuştur.

1977 seçiminde de yüzde 42 oyla tek başına iktidar oldu.

Turgut Özal, Demirel’in önce Elektrik Etüt İdaresi'nde, sonra Devlet Planlama'da, daha sonra da Başbakanlık Müsteşarı olarak sağ yanına aldığı bir bürokrattı.

12 Eylül 1980’de Evren Paşa ve arkadaşları darbe yapınca, 24 Ocak kararlarını uygulamak için Özal’ı, eski Deniz Kuvvetleri Komutanı Bülent Ulusu’nun darbe hükümetinde Başbakan Yardımcısı yaptılar.

Ne zaman ki unutulmayan banker batağı patladı, Özal çareyi Dünya Bankası'na kaçmakta buldu.

1983 seçimi öncesi 12 Eylül'cü generaller, başta AP ve CHP olmak üzere partileri kapattılar.

Hangi partilerin ve kimlerin seçime gireceğine askeri cunta karar verdi.

Hesapları eski general Turgut Sunalp’e kurdurttukları Milliyetçi Demokrasi Partisi'ni (MDP) hükümete getirmekti. Kendi emirlerine uyacağına güvendiklerine de, muhalefet olsunlar diye izin verdiler.

İşte o ortamda Özal Dünya Bankası'ndaki görevini bırakıp Türkiye’ye döndü ve Anavatan Partisi'ni (ANAP) kurdu. 1983’ün o ortamında sandığa giderken cuntanın partisi MDP’nin karşısında, halkın tek seçeneği Özal’dı.

“Netekim” 1983 seçiminde ANAP en büyük oy desteğini, işkenceye varan baskı altındaki AP’li ve CHP’lilerden aldı.

28 Şubat 1997 sürecinde R. T. Erdoğan İstanbul’da Refah Partisi'nin (RP) belediye başkanıydı.

Generallerin baskısıyla Erbakan hiç direnmeden başbakanlıktan gitti. Bir süre sonra partisi kapatıldı.

Erbakan Hoca, Milli Görüş'ü iktidara getirmek için ilk 1969’da Milli Nizam Partisi ile yola çıkmıştı. Hoca ülkesini ve halkını çok iyi tanıyan bir liderdi.

Serüveninin önündeki engelleri gerçekçi bir gözle görebilmiş bir politikacıydı. 1969’dan beri, Milli Görüş'ün partisi dört kez kapatıldı. Ne var ki 2001’e gelindiğinde Hoca artık merkez sağın oyunun önemli bir bölümünü, parçalanıp dağılan Doğru Yol Partisi'nden (DP) ve ANAP'tan almıştı.

İşte REFAH kapatılıp kendisi yasaklandığında Erbakan Hoca, SAADET Partisi'nin başına Recai Kutan’ı değil de Abdullah Gül-Bülent Arınç ikilisinden birini getirseydi, bugün ne Adalet ve Kalkınma Partisi, ne de R. T. Erdoğan vardı!

Yani sonuç olarak, bugün hâlâ mağduru oynamasına neden olan 28 Şubat, R. T. Erdoğan’ı yedi yıldır Başbakan ve yarının Cumhurbaşkanı yaptı.

Başbakanın, seçime kadar tırmandırarak sürdürmeyi planladığı “ileri demokrasi kavgası” adı altındaki gerginlik politikasının, 2007 Temmuz seçiminde olduğu gibi 12 Haziran seçiminde de sonuç verip vermeyeceğini göreceğiz.

Bu kez hem Kılıçdaroğlu, hem de son haftalardaki tutumuyla Bahçeli daha yumuşak ve olgun bir üslubu yeğler gözüküyorlar.

Yine de CHP ve MHP, geçen hafta Kılıçdaroğlu’nun “aile sigortasıyla” başlattığı gibi halkın asıl derdi olan aş ve iş gündemini, sandıklar kapanana kadar birinci gündem maddesi olarak tutmayı başarmalıdırlar.

Not; yazımı göndereceğim saatte kaybettiğimiz Erbakan Hocam'a Tanrı'dan rahmet diliyorum.