Başbakan'a açık mektup

20 Temmuz 2011 Çarşamba, 09:13

CÜNEYT ÖZDEMİR/Radikal

Kuzey Kıbrıslıların hemen burnunun dibindeki ekonomik farkı görüp hem imrenecek hem şaşıracaksınız.

Sayın Başbakan,
Bundan tam 37 yıl önce bugün benim babam Beşparmak Dağları’nın arkasına inen bir helikopterin içinde tedirgindi. Kıbrıslı Türkleri kurtarmak için adaya giden ilk komando askerlerinden biriydi. O ve onun gibi askerlerimizin kurtardığı Kıbrıslı Türklerden birine, sonraki yıllarda ablam âşık oldu, evlendi. Neredeyse 20 yıldır Kuzey Kıbrıs’ta yaşıyor. Sizin oğlunuz yaşında çocukları var. Anlayacağınız Kıbrıs’ın benim kişisel geçmişimde yeri çok ayrı. Bugün Kuzey Kıbrıs’a giderken benim kanım canım olan insanlara bir umut da götürüyor olmanız gerekiyor. Sizden önce Türk politikacıların ‘Sizi biz kurtardık’ tezinin ötesine geçemeyen çözümsüzlük politikası, adada miadını doldurdu. İş yok. Ticaret yok. Ambargolar nedeniyle dünyanın hiçbir uluslararası mağazası yok. Olsa da zaten alacak paraları yok. Ziyaretiniz sırasında fırsatınız olursa Yiğitler Burcu’na bir uğrayın, Kuzey Kıbrıslıların hemen burnunun dibindeki ekonomik farkı görüp hem imrenecek hem şaşıracaksınız. Lefkoşa’nın güneyinde bir Avrupa şehri, kuzeyinde ise 80’lerden kalma kırık dökük eski bir şehir duruyor. Kimi Kuzey Kıbrıslıların, çocuklarını Güney Kıbrıs’taki okullara göndermelerinin nedeni, bu vatanı daha az sevmeleri değil, çocuklarının daha iyi eğitim almalarını istemesidir. Sizi protesto etmeye gelenlere kızıp bütün bir adayı öfkeli söylemlere mahkûm etmek yerine, evinde yıllardır sabırla Türkiye’ye inanıp bir çözüm ışığı bekleyen Kıbrıslı Türklerin halini anlamaya çalışın. Babamın gazilik nişanı, ablamın geleceği ve binlerce Kuzey Kıbrıslı gencin umudu size emanet. Unutmayın, Kıbrıs Türklerindir ama Kıbrıs ilk olarak Kıbrıslı Türklerindir.



Aziz Yıldırım’a tam saha pres savunma
Eminim şu anda Metris Cezaevi’nde tutuklu bulunan Aziz Yıldırım da avukatı Faik Işık’ın Taraf gazetesinden Neşe Düzel’e verdiği röportajı bizim gibi şaşkınlıkla okuyordur. Faik Işık’ın diğer avukatlara hiç benzemeyen bir yönü var. Bu farklı yönü Fatih Terim’in avukat olmuş hali gibi (sabredin açıklayacağım) bir tarifle anlatabiliriz. Müvekkilini savunurken başta şike soruşturmasını yürüten savcı olmak üzere pek çok hâkim ve savcı hakkında çok ciddi iddialar ortaya atıyor. Bu hâkim ve savcıların kulüp üyelik paralarını verip vermediğini sorguluyor. (Belli ki bir bildiği var!) Bu kadar da değil, maç öncesi 50-100 bedava bilet isteyen hâkim ve savcılardan bahsediyor. Anlaşılan, savunmasını hücum üzerine kurmuş. Futbol diliyle söylersek savunmayı kendi alanında yapmayıp tam saha pres yapıyor. Hatta kontrataklarla gol bulmaya çabalıyor. Başbakan’ın da bir zamanlar avukatlığını yapan Faik Işık’ın bu savunması hâkim ve savcıları korkutup geri adım attırır mı, yoksa tam tersi, hâkim ve savcıları daha da mı kararlı bir şekilde şike soruşturmasının üzerine yöneltir, emin değilim. Ancak görünen o ki maç daha yeni başlıyor.

Mimoza’da çocuk devrimi
Bundan yaklaşık bir yıl önce Bodrum’da bir balıkçıda gayet romantik bir akşam yemeği yiyoruz. Etrafta bizim gibi birkaç çift daha oturuyor. Tam hayata karşı minnetle doluyken 4 çift gelip uzun bir masaya oturdu. Yanlarında yaşları 3 ile 10 arasında değişen 6 çocuk ve 2 (yabancı) dadı var. Çocuklar ve dadılar için de bir başka masa ayrıldı. Birazdan çocuklar kelimenin tek anlamıyla koptular. Ağlayan mı istersiniz, kavga eden mi, birbirine salata fırlatan mı, arka masadan annesinin azarına karşı avaz avaz bağıran mı... Ne ararsanız var. Sineklerin Tanrısı filminin oyuncularını yemeğe götürseniz böyle bir çıngar kıyamet çıkmaz. Çocukların yaygarası değil, bu çocukların anası-babası olan 4 çiftin rahatlığı görülmeye değerdi. Bütün bu olaylar sanki bir balıkçıda (ki evet içki satıldığı için rahatlıkla meyhane de diyebiliriz) değil de evlerinin salonunda oluyor gibi davranıyorlardı. Biz çocuksuz çiftler tek tek hesap isteyip kalktık. Ebeveynler masasında herhangi bir utanma emaresi yoktu. Bunu sosyal paylaşım ağlarında yazınca kıyamet koptu. Çocuk sahibi ana-babalar hemen ortak savunmaya geçtiler. Ne duyarsızlığımız kaldı, ne anlayışsızlığımız. Bu tartışmanın bir başka benzeri de uçaklarda kabin basıncı nedeniyle ağlayan ve susmayan çocuk hikâyelerinde yaşandı. Ece Temelkuran’ından, Yiğit Karaahmet’ine kadar kim (çocuklardan değil, bakın burası önemli) ilgisiz ana-babalardan şikâyet ettiyse yemedikleri laf kalmadı.
Geçen gün Gümüşlük’te Bodrum’un en romantik balıkçısı Mimoza’ya gittim, baktım sahibi Fikret “Vallahi bıktım artık ağlayan çocuğu ile ilgilenmeyen ana-babalardan. Ya dükkâna almayacağım ya da kovacağım...” diye söyleniyor. Aynen biraz önce anlattığım gibi bir manzara yaşanmış. Bu sefer bir çift gelmiş ve lokantanın ortasında saatlerce ağlayan çocuklarına aldırmayıp dünyanın en rahat yemeğini yemişler. Fikret, rezervasyon yaptıranlara artık “Çocuğunuz var mı” diye sormaya başlamış. “Huysuzlanırsa bakacak mısınız, gürültü istemiyoruz” diye uyarıyormuş. Arada tartışmalar olsa da sözünden dönmeye niyeti yok. Fikret’in bu kararını sonuna kadar destekliyorum.
Ya da şöyle diyelim (biraz riyakârca olacak ama), en azından çocuğum olana kadar ısrarla destekliyorum!