Alkışlar barış korosuna

19 Temmuz 2011 Salı, 07:03

KORAY ÇALIŞKAN

Cezayir'de geniş bir sanatçı katılımıyla okunan bildiri, yalnızca demokratik ortamı korumaya değil, sanatın dokunulmazlığına da dikkat çeken bir metin.

Zor bir yıla giriyoruz. Gerek Kürt sorunu gerekse yeni anayasa konusundaki umutlu bekleyiş, yerini kaygıya bıraktı. Siyasetin dili doğrudandır, kabadır. Çıkarların arkadan ittirdiği bin bir hesap kitapla söylenen sözlere dayanır. Vicdanı nasırlı laflar, hareketler özellikle kriz dönemlerinde toplumu esir alır.
İKSV Caz Festivali kapsamında düzenlenen Aynur Doğan konserinde olanlar bu durumun en sevimsiz örneği. İspanyolca dahil birçok dilde söylenen şarkılar Kürtçe söylenince ortalık birbirine giriyor. Bırakın şoven müdahaleyi, sanata karşı yapılmış büyük bir ayıp.
Daha da kötüsü, basında konuya dair çıkan yazılar. İsmi lazım değil yazıyor: “Çok zor günler geçiriyormuşuz, söyleseymiş ama bari o gün Türk milletine saygısından Kürtçe okumamalıymış.” Oysa gerçek saygı, öncelikle Türkçe ve Kürtçe olmak üzere insaniyetin bütün dillerinde ‘barış’ demeyi gerektirir.

İyi insanlar susmadı
Konserde olanların haberini Diyarbakır’da bir film setinde aldım. Yanımda BGST’den Metin Göksel. Diyarbakır Belediyesi’nin Trabzon’un Çayırbağı beldesine hibe ettiği itfaiye kamyonunda geçenleri anlatan filmde, Göksel itfaiyeyi durduran bir subayı oynuyor. Üzerinde üniforması, belinde tabacası. Arkasında ‘emrindeki askerler’. Gece zifiri karanlık, askeri araçlar, silahlar, bir yol çevirmesi...
Aynur Doğan’a yapılan, Ahmet Kaya’ya yapılanı aklımıza getiriyor. Ahmet Hakan’ın tweet’iyle üniformalı dostumun içine su serpiliyor. Halkların kardeşliğine vurgu yapan Hakan’ın mesajını sette insanlar birbirine gösteriyor.
Hemen ertesi gün sanatçılar bir araya geliyor. Sezen Aksu, Yavuz Bingöl, Sabahat Akkiraz, Yılmaz Erdoğan ve daha bir sürü güzel insan konserdeki densizliğe en güzel yanıtı veriyor:
“...Aynur Doğan, Kürtçe şarkılarını söylerken bir grup seyirci tarafından sloganlarla, sahneye atılan minderler ve pet şişelerle susturulmaya çalışıldı. Aynur sanatına, müziğine ve kimliğine yapılan hakaret üzerine sahneden indi. Ancak sahneye yeniden dönerek ... barışa sahip çıktı... Tahammülsüzlüğü ve ölümleri kışkırtan anlayışı kınıyoruz... Herkesi barışın adımlarını atmak yönünde sorumlu davranmaya davet ediyoruz...”

Türküleri değil silahları
En umutsuz olduğumuz zamanda bile sanatçıların barış umudunu canlı tutma sorumluluğu vardır. Zamanında Ahmet Kaya linç edilirken en iyi ihtimalle seyreden ve hatta maalesef Serdar Ortaç gibi ortalığı velveleye verenlerin yeri sahneler değil ordular.
Yukarıda alıntıladığım ve dün Cezayir’de geniş bir sanatçı katılımıyla okunan bildiri, yalnızca demokratik ortamı korumaya değil, sanatın meşruiyetine ve dokunulmazlığına da dikkat çeken bir metin.
Böylesine zor zamanlarda yüzler asılır, umutsuzluk veba gibi yayılır. Karamsarlık vicdanı esir alır. Gerisini biliyorsunuz. Kan, barut, acı. Metnin imzacılarından Şevval Sam’ın okuduğu güzel türküde de söylediği gibi ‘Güneşe Çevirelum Bu Karanlık Günleri...’ yolunu sanatçılar gösteriyor.
Bu bildiride imzası olanları ve yetişemediği için imzalayamayanları hep hatırlamalı. İleride çocuklar savaşı gazetelerde değil tarih kitaplarında okurlarsa, bu susmayan, saklanacak delik aramayan, “Aman kasetim satmaz” diye hayıflanmayan güzel insanların sayesinde olacak.
En güçlü alkışlar bu sefer bu güzel barış korosuna. Hatta gerçekten alkışlamak isterseniz perşembe günü yürüyüşlerine gidin ve sakin sloganlarına katılın: ‘Barışalım Yeter!