Yangın yeri yurdum

15 Mart 2012 Perşembe, 08:18

Yaşar SEYMAN/Yurt Gazetesi

Amsterdam’da havalanan uçakta kenti seyrediyorum.
Açan güneş, yeşeren doğa baharı müjdeliyor.
Kanallar kentinin uçakta seyri insanı büyülüyor…
Üç günlük ayrılık sonrası yurdum gazetelerine bakıyorum.
İlk sayfalarla başlıyor yangın…
Başlıklar yürek yakıyor…

12 Mart Gazi Olayları’nın 17. Anma Yılı.
Sanki 12 Mart’ta sadece Gazi Olayları oldu.
12 Mart 1971 askeri muhtırası ile başlayan kan gölü Gazi’yi de içine aldı.


Sivas Davası da zamanaşımına uğradı.
Yurtiçinde ve yurtdışında yaşayan duyarlı insanlar gün saydı.
13 Mart’ta herkes Ankara’daki duruşmaya kilitlendi.
Sivas Davası’nın avukatlarından Şenal Sarıhan televizyonlarda açıkladı:
“Sivas yangını insanlığa karşı işlenmiş bir suçtur. Zamanaşımına uğrayamaz.”
13 Mart 2012 günü Sivas Davası da zamanaşımına uğradı.
Davalar zamanaşımına uğrayınca hep sordum:
Ya acılar…
İşkenceden öldürülen sendikacı Süleyman Yeter Davası sonrasında;
Öldürülen DİSK Genel Başkanı Kemal Türkler Davası sonrasında;
Sivas Davası sonrasında yazı başlıklarım:
Dava zamanaşımına uğradı, ya acılar…

İki gece önce Esenyurt’taki yangın sonrası 11 işçi yaşamını kaybediyor.
Çalışma Bakanı Faruk Çelik’in açıklaması yürekleri bir kez daha yakıyor:
“ İşyeri güvenliğini sağlayacak tasarı Meclis’e sevk edilmek üzere.”
Bu açıklama yangına benzinle gitmek gibi…
İnanılır gibi değil.
Ankara Ostim yangını,
Tuzla yangını,
Van’daki çadır yangınları,
Esenyurt yangını, ölen insanlar ve hep aynı aymaz açıklamalar.

Bulutların üstündeki uçakta gazeteleri okumayı sürdürüyorum.
Bir başka haber:
“AİHM sordu: Uğur Kaymaz’ı Öldürmeden olmaz mıydı?”

2004 yılında Mardin Kızıltepe’de 12 yaşında 13 kurşunla öldürülen Uğur Kaymaz ve babası Ahmet Kaymaz. Bakışlarımı uçağın penceresinde bulut tarlasına çeviriyorum. Uğur’un öldürüldüğü günlere savruluyorum. 12 yaşındaki terörist Uğur, Eskişehir’deki duruşma görüntüleri, gözü yaşlı annesi ile kararan yüreğim bulutları bile karartıyor…

12 Mart gazete başlıkları yangın yeri yurdumu yazıyor…
Gazeteleri bırakıyorum.
Yangın yeri yurdumda Sivas’ta 35 insan yanıyor...
Esenyurt’ta 11 işçi yanıyor…
Pozantı Cezaevi’ndeki çocukların ruhu yanıyor, anaları yanıyor...
Uludere yangını sürüyor…

Aslında 12 Eylül’le başlayan zulüm sürüyor…

Elimdeki kitabı okumayı sürdürüyorum.
Sanatın gücü gönlümde umut çiçekleri açtırıyor.
Ankara’ya iniyorum.
Telefonumu açıyorum.
İlk mesaj oğlum Fırat’tan geliyor.
“Nedim Şener ve Ahmet Şık tahliye oldu.”
Bu güzel müjdeye çok seviniyorum…
Haksız yere çalınan bir yılın hesabını kim verecek?